Menu
RSS
Επικεφαλίδες:

"Είμαι σοβαρά γιατρέ μου; "

910f9128c8d83e8c36f8ee5859c2e61e

To παρακάτω άρθρο γράφτηκε από τον καλό συνάδελφο "andurarum" τον Ιούνιο του 2011 και επειδή πολλά από τα σχόλια του κρίνονται εκ των υστέρων (με απόσταση δύο χρόνων) όχι μόνο εύστοχα, αλλά και προφητικά, καλό είναι να διαβαστεί εκ νέου.

(Περίληψη της εκδήλωσης που σχολιάζει ο συνάδελφος "andurarum" μπορείτε να διαβάσετε και εδώ)

ΕΙΜΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ;

(κάθε συμβολή από ειδικευμένο ιατρικό προσωπικό είναι ευπρόσδεκτη)

Πήγα προχθές το βράδυ να παρακολουθήσω την εκδήλωση που είχε διοργανώσει το κέντρο πολιτικού προβληματισμού «Μιχάλης Παπαγιαννάκης» στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, σχετικά με την οικονομική κρίση της χώρας και με το αδήριτο ερώτημα: «Τι να κάνουμε;».

Το ίδρυμα «Μιχάλης Παπαγιαννάκης» είναι η δεξαμενή σκέψης (think tank) του πολιτικού κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Όχι γιατρέ μου, δεν είμαι μέλος της ΔΗΜΑΡ, αλλά είπα να ακούσω τους οικονομολόγους που είχε στην εκδήλωση και μεταξύ μας, είπα «αριστερόστροφο κόμμα είναι, ας δούμε τι προτείνει για την κρίση».

Ναι γιατρέ μου, δεν σε ειδοποίησα γιατί δεν θα με άφηνες να πάω. Πήγα λοιπόν και σου λέω τις εντυπώσεις μου κατά σειρά εμφανίσεως των ομιλητών.

Πρώτος μίλησε ο Γιάννης Βαρουφάκης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Βαρουφάκης ανέλυσε την κρίση ως κρίση του ευρώ και όχι ως ελληνική κρίση και πιστεύει .......

ότι η μόνη λύση θα έρθει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα Ταμεία της, ιδίως την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα πρέπει να διαχειριστεί τα χρέη όλων των χωρών της ευρωζώνης δανειζόμενη για λογαριασμό τους (επομένως και για λογαριασμό της Ελλάδας) με πολύ χαμηλά επιτόκια και όχι τα πολύ υψηλά επιτόκια με τα οποία έχει δανειστεί και δανείζεται η χώρα, η δε Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να προβεί σε ένα γενικό σχέδιο τύπου σχεδίου Μάρσαλ για όλην την Ευρώπη. Θεωρεί ότι το Μνημόνιο 1 και 2 μοιάζει με την κακή συμβουλή που σε έναν χρεωμένο άνθρωπο που είναι σε δυσκολία να πληρώνει π.χ. το στεγαστικό του δάνειο και οι φίλοι του, του προτείνουν να βγάλει πιστωτική κάρτα για να πληρώνει με αυτήν το δάνειό του (δηλαδή να πάρει νέο δάνειο με πολύ υψηλότερο επιτόκιο για να αντιμετωπίσει το ήδη εκκρεμές δάνειό του).

Δεν διαφωνώ για τα περί Μνημονίου – εξάλλου δεν χρειάζεται να είσαι καθηγητής πανεπιστημίου για να το σκεφτείς αυτό. Και μάλιστα όλοι ξέρουμε πλέον ότι τα λεφτά που δανειστήκαμε αφορούσαν στη στήριξη των τραπεζών και όχι στην καταβολή μισθών και συντάξεων, οπότε δεν επιμένω να ασχοληθώ με αυτό το φαύλο επιχείρημα που ωστόσο, κάποιοι στη χθεσινή εσπερίδα επανέλαβαν.

mes-stars-et-moi-02 Τέλος πάντων, εμένα, γιατρέ μου, η λύση που προτείνει ο Βαρουφάκης μου φαίνεται σωστή σε ένα άλλο σύμπαν και εξηγούμαι:

Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα (γιατί στα πλαίσια αυτής δημιουργήθηκε το κοινό νόμισμα) δεν δημιουργήθηκε για να εγκαθιδρύσει δομές αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Αντιθέτως, δημιουργήθηκε με βασική αρχή τον ανταγωνισμό, δηλαδή «ο καλύτερος κερδίζει» και όχι φυσικά για τους λαούς, αλλά για τα κράτη και πολύ περισσότερο για τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται μέσα σε αυτά. Αυτό δεν είναι τόσο απλό, δεδομένου ότι δεν ξεκινούν όλοι με τις ίδιες βάσεις – και φυσικά αν ξεκινούσαν όλοι με τις ίδιες βάσεις, δεν θα είχε νόημα ο ανταγωνισμός που η Ευρωπαϊκή Κοινότητα ευαγγελίζεται. Διότι η Γερμανία και η Γαλλία κάνουν κουμάντο όχι για να αλληλοφαγωθούν, αλλά για να μπορούν να μην τσακώνονται στη απόκτηση πλεονεκτημάτων στις φτωχές αγορές της Ευρώπης αλλά και περιφερειακά της Ευρώπης.Διότι είδαν και απόειδαν με δυο παγκόσμιους πολέμους και είπαν «καλέ, δεν τα μοιραζόμαστε, τόσα που είναι τα κοψίδια;».

Ακόμη και εάν η Ευρωπαϊκή Κοινότητα ήταν μια συλλογικότητα αλληλεγγύης (γιατρέ μου, γιατί στραβομουτσουνιάζετε;), το ευρώ είναι σχεδιασμένο έτσι που με ή χωρίς τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, με ή χωρίς επενδύσεις από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, με ή χωρίς αδαείς κυβερνήσεις σε πλούσιες και φτωχές χώρες, με ή χωρίς διαφθορά σε Ελλάδα και Γερμανία (διότι τις μίζες κάποιοι τις έδιναν, γιατρέ μου, δεν έπεφταν από τον ουρανό, εντάξει;), κάποιοι (άνθρωποι και λαοί) θα βγαίνουν πάντα χρεωμένοι σε όφελος των πιο ισχυρών-ανταγωνιστικών-καλυτερότερων.

Επομένως, η λύση που προτείνει ο Βαρουφάκης χρειάζεται ένα άλλο ευρώ σε μια άλλη Ευρωπαϊκή Κοινότητα με άλλη δομή και άλλους στόχους. Φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή, διότι αν ήταν να μην κερδίζουν οι πλούσιοι από τους φτωχούς, δεν θα έκαναν τόσο κόπο οι πλούσιοι από τη δεκαετία του ’50 και έπειτα να συντηρούν αυτό το πανάκριβο κατασκεύασμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

anxiety1 Τέλος πάντων, η ανάλυση ήταν σωστή (εν μέρει), η πρόταση ήταν σωστή (για αλλού και άλλοτε), κάθισε κάτω ο Βαρουφάκης, και ανέβηκε στο βήμαο Αρίστος Δοξιάδης. Δεν τον ήξερα και κακώς που δεν έψαξα στο διαδίκτυο ώστε να βρω εγκαίρως αυτό και να μην βάλω των εαυτό μου σε τέτοιον… κίνδυνο.

Αρχίζει λοιπόν να μιλάει και η εισήγησή του βασίστηκε σε τρεις άξονες αναλύοντας την κακοδαιμονία της ελληνικής οικονομίας:

Α) του έφταιγε για όλα το μικρο-ιδιοκτησιακό καθεστώς που έχουμε στην Ελλάδα. Γενικά του έφταιγαν, εκτός από τους ιδιοκτήτες μικρών ακινήτων, μικρών κλήρων γης και μικρών επιχειρήσεων, η μικρο-απασχόληση (δηλ. η απασχόληση λίγων εργαζομένων από μικρές επιχειρήσεις) και η αυτό-απασχόληση (μάλιστα γιατρέ μου, αναφέρθηκε και στους δικηγόρους αλλά και στους γιατρούς), διότι με αυτές δεν μπορεί να δημιουργηθεί αληθινό προλεταριάτο και μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες είναι το ζητούμενο του Δοξιάδη. Εννοείται ότι για αυτό το δεινό, δηλαδή τη μικρο-ιδιοκτησία, φταίει, κατά τον Δοξιάδη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που στήριξε τους μικρούς ιδιοκτήτες και διατήρησε το γνωστό μικρο-ιδιοκτησιακό καθεστώς το οποίο «δεν είναι εύκολο να σπάσει σε ένα δημοκρατικό καθεστώς» (έτσι είπε γιατρέ μου!) ενώ το προλεταριάτο, για να δημιουργηθεί, θα χρειαζόταν να επιβληθεί μεγάλη φτώχεια στους μικρο-ιδιοκτήτες (γιατί αυτό τώρα μου θύμιζε «Μνημόνιο 1, 2, 3 πολλά εκδοροσφαγεία»;). Αλλά και το ελληνικό κράτος φαίνεται να έκανε λάθη, διότι το 1922, μάθαμε από τον Δοξιάδη προχθές, ότι «χάσαμε την ευκαιρία να αποκτήσουμε προλεταριάτο», χρησιμοποιώντας τους πρόσφυγες που ήρθαν ακτήμονες στην Ελλάδα και στους οποίους, αλοίμονο, δόθηκαν κλήροι γης και οικόπεδα για να χτίσουν χαμόσπιτα στις φτωχογειτονιές των πόλεων (τα λεγόμενα «προσφυγικά»).

Β) του έφταιγαν οι πρόσοδοι που έχουν οι ιδιοκτήτες στην Ελλάδα. Δυστυχώς, για κακή μας τύχη, δεν το ανέλυσε καθόλου αυτό. Αλλά δεν μπορεί να σου φταίνε και οι πρόσοδοι και οι μικρο-ιδιοκτήτες την ίδια στιγμή, διότι αν έχεις ανθρώπους που ζουν από ενοίκια, σημαίνει ότι δεν είναι όλοι ιδιοκτήτες, επομένως, έχεις προλεταριάτο. Αν έχεις προλεταριάτο, δεν σου φταίει η μικρή ιδιοκτησία που δεν έγινε η οικονομία μας τύπου βρετανικής, αλλά μάλλον όσοι έχουν έσοδα από τη δουλειά του προλεταριάτου και δεν τα χρησιμοποιούν με τον τρόπο που βρετανοί καπιταλιστές χρησιμοποιούν τα κέρδη τους.Αν πάλι, υπερτερούν οι μικρο-ιδιοκτήτες, δεν μας φταίνε οι πρόσοδοι, γιατί δεν υπάρχουν, οπότε κάτι άλλο δεν πάει καλά στην ανάλυση. Αν παρ’ όλα αυτά είμαστε μια οικονομία όπου υπερτερεί τόσο η μικρο-ιδιοκτησία όσο και η πρόσοδος και δεν έχουμε προλεταριάτο, τότε ουάου, είμαστε Μπαχρέιν χωρίς τη βρωμιά του πετρελαίου και δεν το ξέρουμε. Επειδή όμως αν ήμαστε Μπαχρέιν θα το ξέραμε, τότε η ανάλυση είναι αντιφατική και θέλει πέταμα και μαγείρεμα από την αρχή.

Γ) Αντί να κοιτάξει τη συνταγή μήπως είναι λάθος, ο Δοξιάδης ασχολήθηκε με τον τρίτο πυλώνα της σκέψης του, όπου με κατέπληξε με την ακραιφνώς υπέροχη θεωρία ότι για όλα φταίει ο έμφυτος καιροσκοπισμός των Ελλήνων, που δεν σέβονται κανόνες για να κερδίσουν βραχυπρόθεσμα οφέλη. Είναι πολιτισμικό βέβαια το πρόβλημα, οπότε ο Δοξιάδης δεν μας θεωρεί αθεράπευτα καιροσκόπους, αλλά θα προτιμούσε να είμαστε είτε Καθολική Δύση και να μην αμφισβητούμε τις ιεραρχίες (δηλαδή οι Ισπανοί και οι Ιταλοί και οι Γάλλοι που διαδηλώνουν είναι κρυφο-ορθόδοξοι ανατολίτες; Μέγας είσαι κύριε!) είτε Καλβινιστική Δύση (ούτε απλώς προτεσταντική, διότι ο Μαρτίνος Λούθηρος μάλλον του φαίνεται mild για τον καπιταλισμό), ώστε να εσωτερικεύουμε τους κανόνες (τίνος;).

Ο Δοξιάδης πιστεύει ότι ο εμπορικός κλάδος με εξαγωγές (επομένως έχει εντάξει τις τράπεζες στον δημόσιο κλάδο, κι ας είναι ιδιωτικές και ας βγάζουν τρελλά κέρδη ακόμη και μέσα στην κρίση) είναι πολύ περιορισμένος στην Ελλάδα και πρέπει να αναπτυχθεί, σε βάρος όλων των «βολεμένων» που έκαναν επιλογή καριέρας λόγω του νομικού πλαισίου προστασίας σε μικρούς εμπόρους και αυτό-απασχολούμενους επαγγελματίες (ναι, γιατρέ μου, εσάς και εμένα εννοεί).

Η λύση λοιπόν που πρότεινε ο Δοξιάδης είναι να μεταφερθεί το 10-15% του εργατικού δυναμικού, δηλαδή 500.000 εργαζόμενοι στον εμπορικό κλάδο. Φίνα! Έχουμε 800.000 επίσημα ανέργους, διάλεξε τους καλύτερους και στείλ’ τους στα εργοστάσια. Τι; Δεν υπάρχουν εργοστάσια; Λεπτομέρειες για έναν μεγάλο διανοητή σαν το Δοξιάδη!

vareli.images Το συμπέρασμα του Δοξιάδη ήταν «το Μνημόνιο προσπαθεί να κάνει αυτή τη μετατόπιση και να εξισώσει τις παροχές του κοινωνικού κράτους» και η πολιτική προτροπή ήταν ότι «Η Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να στηρίξει τα προοδευτικά τμήματα του Μνημονίου». Εκεί κατέρρευσα γιατρέ μου, γιατί σκέφτηκα ότι αν εγώ διαφωνώ με το Μνημόνιο, αν χρειαζόμαστε 500.000 στην παραγωγή αλλά έχουμε 800.000 ανέργους, δεν είμαι ούτε της δημοκρατίας ούτε της αριστεράς, είμαι κάτι σε δεξιόστροφο κατακάθι που επιβουλεύεται την ευημερία της χώρας και του λαού της, θεωρώντας τη μικρο-ιδιοκτησία το μεγαλύτερο οικονομικό επίτευγμα της Μεσογείου και ιδίως της Νότιας Βαλκανικής, που επέζησε τουλάχιστον από 3 μεσογειακές αυτοκρατορίες, αυτοκρατορικούς και παγκόσμιους πολέμους και δικτατορίες (τζάμπα βάλλει κατά του δημοκρατικού καθεστώτος ο Δοξιάδης, τόσο ρετσινόλαδο, τόσα βασανιστήρια πήγαν χαμένα σε αυτή τη χώρα, γιατί φευ! αντιστάθηκαν οι μικρο-ιδιοκτήτες!!!) και υποψιάζομαι ότι θα επιζήσει και της νέο-χρηματο-αποικιακής μορφής του καπιταλισμού, ίσως και του καπιταλισμού του ίδιου. Άσε που μπορεί να είμαι και κρυφο-Οθωμανικό κατάλοιπο που υποψιάζομαι ότι αυτή η χαλαρή θέση των βυζαντινών υπέρ του τουρκικού σαρικιού μπορεί να υπέκρυπτε και μια ταξική απέχθεια των μικρο-ιδιοκτητών στους Φράγκους φεουδάρχες, οι οποίοι είχαν δώσει δείγματα γραφής στην Ελλάδα ακριβώς τον 13ο αιώνα, όταν στην Αγγλία εδημιουργείτο ο καπιταλισμός (δηλαδή μπορεί και να τη δοκιμάσαμε την καπιταλιστική μόδα πριν από άλλους, αλλά δεν μας έκατσε καλά στην περιφέρεια – είναι δουλειά των ιστορικών να μας πουν). Οι Οθωμανοί στήριξαν τη μικρή ιδιοκτησία όχι γιατί τους ένοιαζαν οι φτωχοί - αυτοκρατορία ήταν, δεν ήταν φιλόπτωχο ταμείο – αλλά για να μην πονοκεφαλιάζει και ενίοτε χάνει το κεφάλι του ο σουλτάνος από μεγαλογαιοκτήμονες (τα είχαν δει τα χαΐρια των Βυζαντινών αυτοκρατόρων που άφησαν τους μικρούς στο έλεος των πλουσίων).

Πριν προλάβω να συνέλθω και εν μέσω των σφοδρών χειροκροτημάτων στον Δοξιάδη (ευτυχώς για την ψυχική μου υγεία, δεν χειροκροτούσαν όλοι και όλες), ανεβαίνει στο βήμα ο Χρυσάφης Ιορδάνογλου. Από το όνομα σκέφτηκα ότι μπορεί και να είναι ένας από το χαμένο προλεταριάτο και αντί να φάει τη ζωή του μεροκαματιάρης στα εργοστάσια τώρα βρίσκεται να μιλάει σε τόσον κόσμο, διότι μάλλον ιδιοκτήτης θα είναι και ένας από τους υπευθύνους της οικονομικής μας κατάντιας (ιδιοκτήτης και ανατολίτης, φτου! Πώς δέχθηκε ο Δοξιάδης να είναι στην ίδια εσπερίδα μαζί του;).

tixaio3_494x320 Ο Χρυσάφης Ιορδάνογλου λοιπόν, αντί για προλετάριος πρόσφυγας έχει το θράσος, κατά τη δοξιαδική θεωρία, να είναι και νομικός και καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τιμάει όμως την εξαίρεση που η καλή του τύχη του χάρισε και θέλει να βοηθήσει το έργο του Δοξιάδη, διότι αφού δεν έγινε αυτός προλετάριος, μπορεί να συνδράμει στο να γίνουν άλλοι.

 

Οι προβλέψεις του είναι λοιπόν ότι αν αποχωρήσουμε από το ευρώ το κόστος για την Ευρωπαϊκή Ένωση (γιατί δεν την λέει Κοινότητα; Νομικός είναι, η Ένωση δεν έχει νομική προσωπικότητα και επομένως, ούτε κόστος) δεν θα είναι τόσο υψηλό (ναι ε; για αυτό δεν μας «αποχωρούν» από το ευρώ; επειδή δεν θα έχουν μεγάλο κόστος;), αλλά για μας τα πλεονάσματα που θα πρέπει να έχουμε με τη δραχμή ως νόμισμα «θα σπάζουν τη ραχοκοκκαλιά» της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με τις προβλέψεις του, τις οποίες όμως δεν κατονόμασε ούτε μας είπε πού θα τις βρούμε.

 

Αφού λοιπόν οι προβλέψεις του Ιορδάνογλου λένε αυτό, τι μας μένει; Να αλλάξουμε το ιδιοκτησιακό καθεστώς στον δημόσιο τομέα, να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας αισθητά, να κάνουμε εξαγωγές αγαθών (με ευρώ; το πιο ακριβό νόμισμα στον κόσμο;) και υπηρεσιών (τι θέλει να πει ο ποιητής; Οι υπηρεσίες δεν εξάγονται, εκτός αν εξάγεις και τους ανθρώπους που τις παρέχουν, δηλαδή γιατρούς και νοσοκόμους –εξάγουμε ήδη - επιστήμονες, καθαρίστριες, νταντάδες, «γυναίκες» που φροντίζουν ηλικιωμένους, νύφες εξ αλληλογραφίας/mail order brides, γυναίκες που θέλοντας και μη θα δουλέψουν στα… εξωτερικά ως ιερόδουλες, κλπ). Επίσης, πρέπει να φέρομε αυτόνομες επενδύσεις από το εξωτερικό – τι είναι αυτόνομη επένδυση; Σίγουρα δεν ανέλυσε ούτε το «αυτόνομη» (δηλαδή, ποιος θα την κάνει; Κράτη; Εταιρείες;) αλλά ούτε και το «επένδυση», διότι άλλο είναι ένα εργοστάσιο που παράγει αναψυκτικά και άλλο είναι η εγκατάσταση κέντρου έρευνας και τεχνολογίας της τάδε εταιρείας. Αυτά τα ξέρει κάθε αξιοπρεπής φιλελεύθερος και οφείλει να τα λέει για να δίνει ελπίδες στους ιθαγενείς, ότι δηλαδή θα βρεθεί εταιρεία που θα αποφασίσει να φέρει τεχνολογία στην Ελλάδα και να την παράγει (την τεχνολογία) εδώ, αλλιώς ούτε επένδυση είναι ούτε θα φέρει πλούτο στη χώρα.

 

Αντ’ αυτού ο Ιορδάνογλου ασχολήθηκεμε τις αποκρατικοποιήσεις. Μην στενοχωριέσαι γιατρέ μου, μας είπε ότι θα πουλήσουμε φθηνά και θα αγοράζουμε φθηνά, και μετά είπε κάτι για ομόλογα (δεν το κατάλαβα αυτό) και για προσέλκυση ξένων επενδύσεων με τις αποκρατικοποιήσεις. Δηλαδή, άμα πουλήσουμε τα μη διεθνώς εμπορεύσιμα, π.χ. το νερό, θα βγάζει κέρδη η ξένη εταιρεία και με μεγάλη ευαισθησία θα τα επενδύει στην Ελλάδα. Γιατρέ μου, γιατί δεν με αφήνεις τελικά να βλέπω ταινίες επιστημονικής φαντασίας;

 

Επίσης, ο Ιορδάνογλου θεωρεί ότι η διατήρηση μικρών τραπεζών όπως η Αγροτική (την ανέφερε επισταμένως) υπό κρατικό έλεγχο και ιδιοκτησία, διασπείρει πόρους (δηλαδή πόρους ημών που φορολογούμαστε)που «πρέπει να πάνε στη στήριξη των τεσσάρων μεγάλων τραπεζών», οι οποίες κατά τύχη είναι και ιδιωτικές, και τίγκα στα τοξικά παράγωγα (για αυτό το λουστήκαμε το Μνημόνιο 1).

 

Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι, γιατρέ μου: λέει λοιπόν ο Ιορδάνογλου ότι η ΔΕΗ «πρέπει να φύγει» (έλααααα, το αφεντικό τρελλλλλάθηκεεεεε!) αλλά όχι με πώληση 17% των μετοχών της, γιατί αυτό είναι απλώς στύψιμο της επιχείρησης. Να πουληθεί ολόκληρη! «Δώσε!» φώναξε μια κοπελιά η οποία στεκόταν λίγο πιο πάνω από μένα, ελπίζω με ειρωνικό ύφος, αλλά φοβάμαι ότι ο Ιορδάνογλου το πήρε κυριολεκτικά και τοις μετρητοίς.

 

mes-stars-et-moi-02 Έτσι έκλεισε τη φανταστική του ομιλία-πρόταση με το να εξετάσουμε τις επικουρικές συντάξεις και τα βαρέα και ανθυγιεινά, υποθέτω όχι για να τα επεκτείνουμε και να τα βελτιώσουμε προς όφελος των εργαζομένων, να ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα και να αντικαταστήσουμε τις κλαδικές συμβάσεις με επιχειρησιακές ή κάτι τέτοιο.

 

Νέα χειροκροτήματα και ηθική ανάταση στο ακροατήριο, οπότε τελευταίος (διότι τους είχαν βάλει, λέει συντονιστής, να μιλήσουν με αλφαβητική σειρά) ανεβαίνει στο βήμα ο Γιώργος Σταθάκης, επίσης καθηγητής, αλλά στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Ο Σταθάκης θεωρεί ότι το δημοσιονομικό μας πρόβλημα αλλά και το πρόβλημα χρέους δε οφείλεται στο κοινωνικό κράτος που είναι λίγο πιο κάτω από το μέσο ευρωπαϊκό χώρο, ούτε στα κλειστά ή ανοικτά επαγγέλματα, ούτε αν η ΔΕΗ είναι ιδιωτική ή δημόσια. Εγώ αγχώθηκα, διότι άλλο πράγμα είναι να έχει δημοσιονομικό πρόβλημα το κράτος και η ΔΕΗ να είναι κρατική και με ελεγχόμενα τιμολόγια και άλλο πράγμα είναι να έχει δημοσιονομικό πρόβλημα το κράτος και η ΔΕΗ αν είναι ιδιωτική με μη ελεγχόμενα τιμολόγια. Διότι στην πρώτη περίπτωση ο φτωχός πελάτης της ΔΕΗ ξέρει τι του γίνεται και αν θα έχει αύριο ηλεκτρικό ρεύμα για να μαγειρέψει, ενώ στη δεύτερη δεν έχει ρεύμα για να μαγειρέψει ή να συντηρήσει λίγο γάλα στο κατά τα άλλα άδειο ψυγείο. Και στις δυο περιπτώσεις το κράτος δεν μπορεί να συνδράμει άμεσα τον φτωχό πολίτη, γιατί δεν έχει οικονομική δυνατότητα – μπορεί όμως να του αφήσει κάποια δυνατότητα αυτοπροστασίας και επιβίωσης με το να αφήσει κάποια δημόσια αγαθά υπό δημόσιο έλεγχο.

 

Ο Σταθάκης λοιπόν δεν μπορεί να δει τέτοιες διαφορές, οι οποίες είναι λεπτομέρειες για την ανάλυσή του. Το λιγότερο όμως που έκανε ήταν να αποδώσει το δημοσιονομικό πρόβλημα στη φοροδιαφυγή των ευκαταστάτων στρωμάτων και στη χρήση του δημοσίου χρήματος για προσωπικό πλουτισμό. Αυτό το επιχείρημα έχει τουλάχιστον υλικές βάσεις, με την έννοια ότι το βρίσκει κανείς σε στατιστικές (διότι συνέκρινε λέει δαπάνες και έσοδα όλων των ευρωπαϊκών χωρών τις τελευταίες δεκαετίες και μόνο στη φορολογία έχουμε πρόβλημα) αλλά κυρίως, έχει και υλική λύση: αν υπάρχει πλούτος (λεφτά υπάρχουν, σε τίνος όμως λογαριασμό και θυρίδες;), τότε μπορεί να βρεθεί και να φορολογηθεί και να πάει στα δημόσια ταμεία που είναι η θέση του.

 

anxiety1 Επίσης, ο Σταθάκης είπε ότι δεν υπάρχει από κανέναν φορέα (κυβέρνηση, ΔΝΤ, Ευρ. Ένωση – αμάν με την Ένωση) βιώσιμο σχέδιο για το ελληνικό χρέος, το Μνημόνιο είναι ένα «τερατούργημα» και δεν αντιμετωπίζει το δημοσιονομικό πρόβλημα που οφείλεται στη συμπεριφορά των ευκαταστάτων της χώρας, και ότι η μείωση των δημοσίων δαπανών από 43% που είναι περίπου όσο και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στο 31% που θέλουν με το Μνημόνιο 2, θα μας φέρει στην ίδια θέση με τις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, Αργεντινή, Εκουαδόρ, Αγκόλα και δεν συμμαζεύεται.

 

Επίσης, για να εκνευρίσει μάλλον τον Δοξιάδη, ανέφερε ότι η ελληνική οικονομία ποτέ δεν ήταν πιο ανοικτή και ανταγωνιστική, δηλαδή με εισαγωγές, εξαγωγές και χαμηλό κόστος παραγωγής και παρ’ όλα αυτά μόνο δυο λύσεις έχουμε ως οικονομία:

 
 

Αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ή ελεγχόμενη επιστροφή στη δραχμή με υποτίμηση 50-60% έναντι του ευρώ. Αυτό όμως, τόνισε, δεν θα μας απαλλάξει από το δημοσιονομικό μας πρόβλημα, γιατί παρά το ότι θα έχουμε μισούς μισθούς και μισές δημόσιες δαπάνες, τα ευκατάστατα στρώματα θα εξακολουθούν να μην συνεισφέρουν τον πρέποντα οβολό τους στο δημόσιο ταμείο. Άρα, απλώς θα φτωχύνουμε χωρίς να λύσουμε το πρόβλημα με το χρέος που έχουμε, το οποίο θα εξακολουθήσει για τον ίδιο λόγο να υπάρχει και να αυξάνεται.

 

Ξεκίνησαν μετά από αυτό να μιλούν οι σχολιαστές… οι οποίοι ήταν οι εισηγητές του κόμματος, ουσιαστικά γλείφοντας και ψευδοσχολιάζοντας τους εισηγητές, οπότε απηύδησα και βγήκα έξω να πάρω καθαρό αέρα. Και έμεινα για ώρα εκεί, μπαίνοντας στην αίθουσα κατά το τέλος της συζήτησης.

 

Ακόμη δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος από τους δυο, ο Βαρουφάκης ή ο Σταθάκης είπε ότι αφού η Ευρ. Ένωση (πάλι με την Ένωση) δεν κάνει τίποτε να βοηθήσει, κι εμείς δεν πρέπει να κάνουμε τίποτε. Με αυτή τη λέξη: τίποτε. Μάλλον ο Βαρουφάκης, αλλά είχα τόση σύγχυση που δεν μπορώ να πω με σιγουριά.

 

Κάπως έτσι φάνηκε η απόσταση που χωρίζει τους πλούσιους από τους φτωχούς, τους προλετάριους και τους ευκατάστατους, τους μικρο-ιδιοκτήτες από τους μεγαλο-ιδιοκτήτες, τους ακαδημαϊκούς από αυτούς που έχουν έναν άνεργο στο σπίτι τους ή στο σπίτι του αδερφού τους.

 

ev_aganaktismenoi_56111 Και σε ρωτώ γιατρέ μου: είναι φυσιολογικό που μετά από όλα αυτά τα πόδια μου με πήγαν τρέχοντας στο Σύνταγμα; Και να σκεφτείς ότι έχω τόσες ενστάσεις για το κίνημα της πλατείας, αλλά αισθάνθηκα ότι ήταν η μόνη διέξοδος διαφυγής, τουλάχιστον ο αέρας θα ήταν καθαρός. Αναρωτιέμαι, γιατρέ μου, από προχθές τί ακριβώς έκανα στο αμφιθέατρο Δρακοπούλου και τί στην πλατεία, τί από όλα αυτά είναι αριστερό, δημοκρατικό και εν τέλει υπέρ αδυνάτων - αλλά ξέρω ένα πράγμα: εκτός από το Μνημόνιο 1 και 2, απεχθάνομαι και όσους θέλουν προλεταριάτο και φτώχεια χωρίς να μας εξηγούν εκείνοι πώς θα ζήσουν μέσα στην εφαρμογή των προτάσεών τους. Διότι… έλεος: αν θες να είσαι μεγαλοαστός και καπιταλιστής, πές το ξεκάθαρα «είμαι πλούσιος και γουστάρω να γίνω ακόμη πιο πλούσιος» και μην μας ζαλίζεις με ιδεολογικά κατασκευάσματα για να μας πείσεις πόσο πιο πολιτισμένοι θα γίνουμε εμείς ως φτωχοί αν γίνεις εσύ πιο πλούσιος.

Γιατρέ μου, θα γίνω καλά; Τι εννοείτε, η ώρα μου τελείωσε και η λύση είναι μέσα μου και πρέπει να τη βρω εγώ; Τόσα λεφτά σας έδωσα, πείτε μου έχω τρελλαθεί, έχω ψύχωση, έχω νεύρωση, φταίει η παιδική μου ηλικία, τι μου συμβαίνει τέλος πάντων;

 

Για την αντιγραφή

andurarum

 

910f9128c8d83e8c36f8ee5859c2e61e ΥΓ1/Αν στη φωτογραφία του άρθρου εδώ βλέπετε κι εσείς έναν κουστουμάτο με χρωματιστό παπιγιόν και με ένα αγγούρι στο χέρι, πάει να πει ότι την ψύχωση για την ώρα τη γλύτωσα.

 

ΥΓ2/Ευχαριστώ τους φίλους και τον κόσμο γύρω της στην πλατεία Συντάγματος την Τρίτη 7 Ιουνίου το βράδυ, που μου συμπαραστάθηκαν ψυχολογικά και ως άλλη έκτακτη ομάδα ψυχραιμίας με συνέφεραν μετά από την παραπάνω εσπερίδα.

 

 

 

Leave a comment

Make sure you enter all the required information, indicated by an asterisk (*). HTML code is not allowed.

back to top