Menu
RSS
Επικεφαλίδες:

ΟΙ ΝΟΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ (Ν.3845/2010)

clock   Ευχαριστούμε πολύ τον συνάδελφο και δημοτικό σύμβουλο  κ. Γιάννη Καρδαρά για το κείμενο που μας έστειλε και το δημοσιεύουμε.

Προς το Δικηγορικό Σύλλογο Πειραιά

ΟΙ ΝΟΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ (Ν. 3845/2010

1. ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ;

1. Το περίφημο ΜΝΗΜΟΝΙΟ και ο Ν. 3845/2010 είναι μία πραγματικότητα.

Οι πολίτες μετά την εφαρμογή του ζουν τη.........

τη δική τους πραγματικότητα.

Οι άνεργοι είναι πια μέλη της οικογένειάς μας, το «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» το βλέπεις μπροστά σου, νέοι δικηγόροι προχωρούν καθημερινά σε λύση των μισθώσεών των γραφείων τους, μία αβεβαιότητα πλανιέται σε όλους, που βλέπουν να περικόπτεται ο μισθός τους και η σύνταξή τους, ενώ πολλοί παρακολουθούν τα τεκταινόμενα με κομμένη την ανάσα.

Αρκετοί έχουν πειστεί ότι είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι, ότι τελικά δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το ΜΝΗΜΟΝΙΟ και τις προεκτάσεις του καθώς και ό,τι γίνεται, αφορά το γενικό δημόσιο ή εθνικό συμφέρον.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ. Ήδη έχουμε προτείνει και στη Γ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά να καταφύγουμε στα Δικαστήρια για την αντισυνταγματικότητα των πράξεων του Νόμου και των άλλων συναφών νομοθετημάτων, τη στιγμή που οι υπόλοιπες εξουσίες έχουν εκχωρηθεί στον Υπουργό της οικονομίας και κατ’ επέκταση στους Δανειστές μας.

2. Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΕΨΕΩΝ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Οι περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, καθώς και τα άλλα μέτρα κατά των κοινωνικών παροχών, φέρονται στο Νόμο να έχουν ως νομιμοποιητική βάση α) την κακή δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και β) τη δανειακή αφερεγγυότητα της Ελλάδας.

ΟΜΩΣ το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα και η δανειακή αφερεγγυότητα προκλήθηκαν από τη μακροχρόνια, ιδιαίτερα μετά τη μεταπολίτευση, παραβίαση των στοιχειωδών κανόνων ορθολογικής δημοσιονομικής διαχείρισης προς εξυπηρέτηση συνειδητών πολιτικών επιλογών της εκάστοτε εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, όπως οι ψηφοθηρικοί διορισμοί στον ευρύτερο και στενότερο Δημόσιο Τομέα, οι μισθολογικές και συνταξιοδοτικές ανισότητες, οι αδιαφανείς διογκώσεις των δαπανών των δημοσίων έργων, των προμηθειών των Νοσοκομείων και Οργανισμών και άλλων παραμέτρων, ων ουκ έστι αριθμός, και τέλος του διαχρονικού σκανδάλου των εξοπλισμών. Βέβαια δεν πρέπει να μας διαφύγει ότι όλα αυτά οφείλονταν με τη σειρά τους στο σταθερό προσανατολισμό της Ελλάδας σε ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα χωρίς προτεραιότητες στην κοινωνική αλληλεγγύη, το οποίο, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ., έγινε ανεξέλεγκτο και επιθετικότατο.

Για όλα τα παραπάνω σίγουρα υπάρχουν ευθύνες και των πολιτών γιατί καλούμεθα κάθε τόσο να επιλέξουμε την εκτελεστική εξουσία που μας κυβερνά, εύκολα πειθόμενοι στις υποσχέσεις και τις πελατειακές σχέσεις. Όμως ο βαθμός ευθυνών ποικίλει, και σε κάθε περίπτωση οι κύριοι υπεύθυνοι της τραγικής δημοσιονομικής κατάστασης και της δανειακής αφερεγγυότητας ήταν οι εκπρόσωποι της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας που άσκησαν τις πολιτικές τους τουλάχιστον τα τελευταία 40 χρόνια. Θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε στον Καποδίστρια και τον Όθωνα, τον Τρικούπη ακόμη και στην Τουρκοκρατία αλλά θα ήταν αποπροσανατολιστικό. Η δημοκρατία μας στέργιωσε μετά τη μεταπολίτευση (1974) και πάντοτε πρέπει στις αναλύσεις, στις παραδοχές και στα συμπεράσματα να υπάρξει ένα αρχικό κομβικό σημείο. Η επονομασθείσα ως εκσυγχρονιστική περίοδος έδωσε τη χαριστική βολή (χρηματιστήριο κλπ).

3. ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Οι ρυθμίσεις του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ και των παραρτημάτων του κατά τη γνώμη μου ευθέως παραβιάζουν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.), η οποία προβλέπει ότι ο Νομοθέτης «δεν έχει τη δυνατότητα να αποσβέσει περιουσιακά ενοχικά δικαιώματα (μισθοί, συντάξεις κλπ), εάν δεν συντρέχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος ή ωφελείας». Όμως για την πληρότητα της έννοιας της «δημόσιας ωφελείας» και του «δημοσίου συμφέροντος» προκειμένου να αποσβεσθούν ενοχικά δικαιώματα δεν αρκεί μόνο το «δημοσιονομικό όφελος» ή η «δανειακή αφερεγγυότητα της χώρας» που προβλέπονται από το ΜΝΗΜΟΝΙΟ ως δικαιολογητική βάση των μέτρων και των περικοπών. Είναι πάγια η Νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την οποία έχει υιοθετήσει η Ε.Ε. ΑΛΛΑ με την υπ’ αριθμ. 40/1998 απόφασή της και η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου.

4. ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 22 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Με το ΜΝΗΜΟΝΙΟ και τις λοιπές νομοθετικές ρυθμίσεις παραβιάζεται το άρθρο 22 του Συντάγματος για την προστασία της εργασίας και του μισθού, όπως και η συνταγματική Αρχή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του πολίτη προς την Πολιτεία. Επίσης παραβιάζεται το άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος, όπου για «να αναγνωρισθούν με συνθήκη η συμφωνία με όργανα διεθνών οργανισμών (βλέπε ΤΡΟΙΚΑ) αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα απαιτείται κατά τη ψήφιση του Νόμου κύρωσης της συνθήκης (βλέπε ΜΝΗΜΟΝΙΟ) η πλειοψηφία των 3/5 της Βουλής». Τέτοια πλειοψηφία την απέφυγε η Κυβέρνηση με νομικισμούς. Συνεπώς οι πολίτες μέσα από ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ θα πρέπει να αναζητήσουν τη συνταγματική προστασία με προεξάρχοντες στις ενέργειες τους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας μας.

ΠΕΙΡΑΙΑΣ, 27/7/2010

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΔΑΡΑΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ

«ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ»

Leave a comment

Make sure you enter all the required information, indicated by an asterisk (*). HTML code is not allowed.

back to top