Το παρακάτω κείμενο είναι το πρώτο από δεκατρία πολύ διαφωτιστικά άρθρα για την ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης στη χώρα μας, τα οποία δημοσιεύθηκαν στον ιστοχώρο «Cogito ergo sum» (Θοδωρής Αθανασιάδης), από τον οποίο και αναδημοσιεύουμε.
Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (1)
Την 1η Σεπτεμβρίου 1984 η Νέα Δημοκρατία δεν γυρίζει απλώς σελίδα στην ιστορία της αλλά αλλάζει και κεφάλαιο και τόμο. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αν και από πολλούς εθεωρείτο ξένο σώμα, εκλέγεται πρόεδρος του κόμματος. Μαθημένος στις ίντριγκες, ο "εφιάλτης" τού Γεωργίου Παπανδρέου καταφέρνει να συγκεντρώσει 70 ψήφους έναντι 40 του αντιπάλου του Κωστή Στεφανόπουλου, ο οποίος πέφτει από τα σύννεφα όταν ανακοινώνεται το αποτέλεσμα. Όταν η Ν.Δ. θα έχανε τις εκλογές του 1985, ο Στεφανόπουλος θα έφευγε για να συστήσει την ΔηΑνα και ο Μητσοτάκης θα άρχιζε να στρίβει το κόμμα περισσότερο προς τα δεξιά.
Ένα από τα πλέον διατυμπανισμένα μέτρα που είχε στο πρόγραμμά της η Ν.Δ. σ' εκείνες τις εκλογές, ήταν η απελευθέρωση της τηλεόρασης από τον κρατικό έλεγχο (κάτι στο οποίο δεν διαφωνούσαν τα κόμματα της αριστεράς) και η θεσμοθέτηση της μη κρατικής τηλεόρασης. Όχι τυχαία, τα στελέχη τού κόμματος δεν μιλούσαν για "ιδιωτική" αλλά για "μη κρατική" τηλεόραση, θέλοντας να αναγάγουν το θέμα σε σημαία του αντικρατισμού τον οποίο ευαγγελίζονταν. Μάλιστα δε, η Ν.Δ. δεν δίσταζε να οργανώσει μέχρι και διαδηλώσεις υπέρ της "μη κρατικής" τηλεόρασης.Βέβαια, από την άλλη, το ΠαΣοΚ αντιπαρέταξε τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, οι οποίοι πίστεψαν ότι η Ν.Δ. θα ιδιωτικοποιούσε την κρατική τηλεόραση. Ο Μητσοτάκης επέμενε αλλά, παρά την ένταση, ο Παπανδρέου δεν έκανε πίσω. Η μόνη παραχώρηση της κυβέρνησης ήταν να συμπεριλάβει στον Ν.1730/1987 (ΦΕΚ Α' 145/18-8-1987), με τον οποίο ιδρύθηκε......