Τι μάθαμε από την κυβερνητική κρίση των τελευταίων ημερών

της ΔΗΜΑΡ είναι χαρακτηριστική. Δεν πρόκειται για ένα μάτσο πουλημένα τομάρια ή εξαγορασμένους ξεφτίλες. Ακόμα και αν οι πρώην σύντροφοί τους είναι βέβαιοι για τα παραπάνω, η ΔΗΜΑΡ διαθέτει μια πολιτική λογική: Πάνω από όλα να μείνουμε στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Και την κρίσιμη στιγμή που θα τεθούν τα διλήμματα και οι εκβιασμοί από την τρόικα, φυσιολογικό αποτέλεσμα είναι η συμμόρφωση. Η ΔΗΜΑΡ άλλωστε ποτέ δεν είπε ότι θα υπερασπίσει την κοινωνία ανεξαρτήτως κόστους. Όριό της ήταν η παραμονή στο ευρώ. Σε αυτή την Προκρούστεια κλίνη της ΕΕ έδεσε τη χώρα. Επομένως η οργή και η αγανάκτηση για τον Κουβέλη αφορούν μόνο την εντυπωσιακή τροχιά που διέγραψε: από κόσμημα της αριστεράς, σε πειθήνιο εκτελεστή της τρόικας και συνεργάτη του διεφθαρμένου, πελατειακού, κοτσαμπασίδικου πάλαι ποτέ δικομματισμού.

Τέταρτο. Αναζητείται ο ανένδοτος αγώνας που εξαγγέλθηκε. Η συγκυβέρνηση κρέμεται από μια κλωστή αλλά δεν βρίσκεται κανείς να την κόψει. Ενόψει της άρον άρον ψήφισης των μέτρων, η αριστερά επιλέγει την λανθάνουσα υπεκφυγή. Δεν υπάρχει πολιτικό σχέδιο, στόχος και κλιμάκωση. Η επικείμενη 48ωρη απεργία εκχωρείται πάλι στην τελειωμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, έξω από κάθε συντονισμό και ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Είναι φραστικά ωραία η λατρεία στον αυθόρμητο λαό, ή η επίκληση της αυτονομίας των κοινωνικών κινημάτων, κρύβουν όμως την παραίτηση από την πολιτική ευθύνη. Οι αλλεπάλληλες γενικές απεργίες όφειλαν να μας είχαν μάθει κάποια πράγματα: Πολιτικό κέντρο αγώνα, υπεράνω κομματικών διαχωρισμών, με αποφασιστικό ρόλο στη διοργάνωση της διαδήλωσης. Πήχης της απεργίας να μην περάσουν τα μέτρα, όχι να ζυμώνονται αντιμνημονιακά οι ήδη αντιμνημονιακοί διαδηλωτές. Οργανωτικά και πολιτικά μέτρα εναντίον του κατασταλτικού ξεσαλώματος και της αστυνομικής τρομοκρατίας. Μια νέα πλατεία μέχρι να πέσουν είναι απελπιστικά αναγκαία. Ποιος θα την οργανώσει;

Πέμπτο. Οι ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ γέρνουν δεξιά ή αριστερά, ανάλογα με τη βδομάδα, τη συγκυρία, το ακροατήριο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σχόλιο του γραφείου τύπου. Πρώτο φάουλ: “η διαπραγμάτευση δεν ολοκληρώθηκε γιατί δεν άρχισε ποτέ”. Δηλαδή είναι πρόβλημα θάρρους, τσαμπουκά, διαπραγματευτικής δεινότητας του εκάστοτε πρωθυπουργού; Ή ανάποδα πρόβλημα πολιτικής κατεύθυνσης για το βαθμό των ρήξεων που πρέπει να υπάρξουν; Δεύτερο φάουλ: “δεν διασφαλίζεται η παραμονή της χώρας στο ευρώ”. Για αυτό ανησυχεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή για την επιβίωση του λαού και της χώρας; Η αναπόδραστη κατάληξη της λογικής Κουβέλη δεν μας διδάσκει τίποτα; Τρίτο φάουλ: “τα κυβερνητικά μέτρα δεν πρέπει να ψηφιστούν, δεν θα εφαρμοστούν”. Απέχει από το ύφος και τον τόνο του ανένδοτου αγώνα για τον οποίο θα όργωναν την Ελλάδα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα τα παραπάνω μπορεί κάποιος να τα θεωρήσει φραστικά σχήματα αποδόμησης των επιχειρημάτων του αντιπάλου. Στην τελική, ποια αξία έχει ένα σχόλιο του γραφείου τύπου; Υπάρχει όμως μια συντεταγμένη πολεμική των ηγετικών κύκλων του ΣΥΡΙΖΑ όπου ξορκίζονται όλο και πιο έντονα οι “μονομερείς ενέργειες”, οι “εθνικές ρήξεις”, η “αριστερά της δραχμής”, τα “εναλλακτικά σχέδια”. Πρωτοστατεί το οικονομικό επιτελείο του κόμματος συνεπικουρούμενο από πρόθυμους.

Έκτο. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά δεν αντέχει. Όμως η πολιτική του ώριμου φρούτου αποδυναμώνει και δεν ενισχύει μια ενδεχόμενη κυβέρνηση αριστεράς. Ο Σαμαράς θα στηριχτεί μέχρι τέλους από τους δανειστές και την ΕΕ, η κεντροαριστερά θα πιέζεται ασφυκτικά να συνέλθει και να φτιάξει αξιόπιστη εναλλακτική, η Χρυσή Αυγή θα πριμοδοτείται, η αντιδημοκρατική εκτροπή θα διευρύνεται. Η παθητική αναμονή και η προσδοκία να λυθεί με μαγικό τρόπο το ελληνικό πρόβλημα, είναι αυτοκτονική. Γιατί διαρκώς εμπεδώνει έναν αρνητικότερο πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό, ακόμα και αν ο εκλογικός συσχετισμός φαίνεται ρόδινος για την αριστερά. Η αστική τάξη δεν θα παραδώσει καμιά εξουσία. Ο λαός για να νικήσει πρέπει να είναι οπλισμένος. Όχι με την έννοια της δεκαετίας του 40. Αλλά με πολιτική προετοιμασία, όρους και προϋποθέσεις, κινητοποίηση και ενεργοποίησή του, μέτωπο διεξόδου από την κρίση, αντίστοιχο πόγραμμα, και πάνω από όλα, αποφασιστική δέσμευση της αριστεράς για ρήξη με το πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο που έχει στείλει το λαό στη λαιμητόμο.