Menu
RSS
Επικεφαλίδες:

Τα δέκα θετικά της οικονομικής κρίσης

1929-2009Επειδή το πρόγραμμα "σταθερότητας" και η οικονομική κρίση μας καταθλίβουν, ας δούμε και τη θετική πλευρά της κατάστασης, όπως την αντιλαμβάνεται το blog "Πεντανόστιμη" (http://pentanostimi.blogspot.com/2010/02/blog-post_18.html) από το οποίο και αντιγράφουμε το παρακάτω post.

ΤΑ ΔΕΚΑ ΘΕΤΙΚΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Aφήνω στους οικονομολόγους και τους πολιτικούς αναλυτές την αποκλειστική απασχόληση με τα σοβαρά παρεπόμενα της οικονομικής κρίσης (διεθνούς και ημεδαπής) και έρχομαι στα θετικά (ναι,ναι πάντα υπάρχουν και θετικά...).

1) Θα αναβιώσει το συσσίτιο της γειτονιάς με αποτέλεσμα να συσφιχθούν και πάλι οι σχέσεις γειτόνων που δεν έλεγαν καλημέρα ο ένας στον άλλον.

 

2) Τα παιδιά δεν θα φεύγουν ούτε στα 40 απο την οικογενειακή εστία και έτσι οι γονείς δεν θα ζουν μόνοι στα γηρατιά τους, ούτε θα ................

Read more...

O αδύναμος κρίκος

Αναδημοσιεύουμε από την Ελευθεροτυπία (12.2.2010) το άρθρο του Κώστα Βεργόπουλου "Ο αδύναμος κρίκος".

Ο Κώστας Βεργόπουλος γεννήθηκε το 1942 στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στη Σορβόννη. Διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών (Doctorat d' Etat) του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Επισκέπτης καθηγητής σε Πανεπιστήμια της Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Διεθνής εμπειρογνώμων στο Ηνωμένα Εθνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έργα του ιδίου:Το Αγροτικό Ζήτημα στην Ελλάδα («Εξάντας», 1975). Ο Δύσμορφος Καπιταλισμός (σε συνεργασία με τον Samir Amin, Παπαζήσης, 1975). Κράτος και Οικονομική Πολιτική στον 19ο Αιώνα («Εξάντας», 1978). Εθνισμός και Οικονομική Ανάπτυξη («Εξάντας», 1979). Η Ελλάδα σε Εξέλιξη (διεύθυνση, «Εξάντας», 1985). Οι Νέες Τεχνολογίες στην Ευρωπαϊκή Οικονομία Τροφίμων (Βρυξέλλες, 1986). Η Απο-ανάπτυξη Σήμερα («Εξάντας», 1987). Εκδόσεις των έργων του κυκλοφορούν επίσης στα γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, ιταλικά, ολλανδικά, κινέζικα.

 

vergop Το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα εμφανίζεται σήμερα αδικαιολόγητο, προσχηματικό, υπερδιογκωμένο και απίστευτο, ώστε έτσι να αποβαίνει τελικά και ανεπίλυτο.

 

Η χώρα μας διασύρεται διεθνώς για υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα και χρέος, όμως μέγας αριθμός από τους διασύροντες διατηρούν υψηλότερα ελλείμματα και χρέη, σε σχέση με το εθνικό εισόδημά τους. Η ευρωζώνη εγκαλεί την Ελλάδα, επειδή χρειάζεται 53 δισ. ευρώ από τις χρηματαγορές, τη στιγμή που το σύνολο της ζώνης αντλεί 2.200 δισ. ευρώ κατά το τρέχον έτος. Ειδικότερα, η Ιταλία χρειάζεται 393 δισ., η Γαλλία 454 δισ., το Βέλγιο, με μικρότερο οικονομικό μέγεθος από το ελληνικό, 89 δισ. Κι ακόμη, επισημαίνεται η απόκλιση (spread) 4 μονάδων των ελληνικών επιτοκίων από τα γερμανικά, ενώ παρασιωπάται ότι στο πρόσφατο παρελθόν αυτή είχε φθάσει 18 μονάδες το 1992 και 9,5 μονάδες το 1995. Επιπλέον, οι ευρωπαϊκές τράπεζες, που έχουν ήδη κηρύξει την Ελλάδα σε «ουσιαστική πτώχευση», συνωστίζονται στις πρώτες σειρές, όταν πρόκειται να εμπιστευθούν ..................

Read more...

Οικονομική τρομοκρατία και σκόπιμη εξαθλίωση

 To παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στο "ΠΑΡΟΝ" της Κυριακής στις 7.2.2010

Του ΜΠΑΜΠΗ ΔΕΛΗΝΤΑΔΑΚΗ μέλους της ΚΕ του ΔΗ.Κ.ΚΙ.

Το διάγγελμα του κυρίου Πρωθυπουργού ήρε τις υποτιθέμενες πολιτικές διαφορές ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και τον ανέδειξε ηγέτη της νεοφιλεύθερης συναίνεσης.

Η οικονομική τρομοκρατία, που ασκείται με το πρόσχημα των ελλειμμάτων, στηρίζεται στην επανάληψη του ψεύδους και στις αρχές του ψυχολογικού πολέμου.

Ελλείμματα και χρέη υπήρχαν και υπάρχουν παντού και πάντα: Στη Γαλλία ο Σαρκοζί (παρά τις παραινέσεις των Βρυξελλών) ανέβασε το δημοσιονομικό έλλειμμα σε 8,5% για το 2010, που καταρρίπτει το προηγούμενο ρεκόρ του 6,4% του ΑΕΠ του 1993. Η Ιταλία έχει το μεγαλύτερο χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ από οποιαδήποτε ...................
Read more...

Αντιδημοκρατική θεραπεία που είναι χειρότερη απ’ την ασθένεια

costas Aντιγράφουμε από το blog http://dosepasa.wordpress.com το άρθρο του Κώστα Δουζίνα, καθηγητή δικαίου στο Birkbeck, University of London με τον τίτλο "Οι Ελληνες πρέπει να αντιπαλέψουν τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ενωση" . Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στη "Guardian" στις 4.2.2010 (http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2010/feb/04/greece-eu-fiscal-policy-protest).

Οι Έλληνες πρέπει να αντιπαλέψουν τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση

 

του Κώστα Δουζίνα (καθηγητή δικαίου, Νομική Σχολή, Birkbeck College, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου)

 

Guardian, 4/2/2010

 

Η Ελλάδα καταδικάζεται στη γνωστή αντιδημοκρατική θεραπεία που είναι χειρότερη απ’ την ασθένεια — και οι εργαζόμενοι πληρώνουν για άλλη μια φορά.

 

Ο Πολ Μπρέμερ, ο πρώτος μεταπολεμικός Αμερικανός διοικητής του Ιράκ, επέβαλε στο ρημαγμένο Ιράκ μια οικονομική πολιτική που ο Economist αποκάλεσε καθεστώς που “ονειρεύονται όλοι οι καπιταλιστές”. Δύσκολα θα μπορούσε να βρει κανείς μια καλύτερη φράση για να περιγράψει τα μέτρα..................

Read more...

Οι Γερμανοί ξανάρχονται

180px-john_maynard_keynes Ενόψει της μεγάλης σύγχυσης που επικρατεί για την κατάσταση της οικονομίας μας, αναδημοσιεύουμε από την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" το πολύ ενδιαφέρον και διαφωτιστικό άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου με τον τίτλο "Γράμμα από τον Κέυνς"

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Γεννήθηκε το 1960 στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Από το 1965 μέχρι το 1993 έζησε στη Βρετανία όπου σπούδασε Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και του Sussex. Δίδαξε επί τέσσερα χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Kent. Aπό το 1993 ζει στην Ελλάδα. Έχει δημοσιεύσει βιβλία και άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά σε θέματα πολιτικής οικονομίας, μακροοικονομικής πολιτικής και φιλοσοφίας της οικονομικής επιστήμης. Στις βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου 2004 ήταν υποψήφιος στο νομό Πρεβέζης με το Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στο συνέδριο του Συνασπισμού το Δεκέμβριο του 2004 εκλέχτηκε μέλος της κεντρικής πολιτικής επιτροπής.
 
 
ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΥΝΣ

Πριν από λίγες μέρες ονειρεύτηκα ότι είχα πάει διακοπές στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Εκεί συνάντησα τον John Maynard Keynes, που μου υπαγόρευσε το ακόλουθο γράμμα. Σας το παραθέτω χωρίς σχόλιο.

 

Αγαπητέ κ. Παπακωνσταντίνου,

 

Σας ζητώ συγνώμη γι' αυτή μου την παρέμβαση, αλλά παρακολουθώ εδώ και καιρό το δράμα σας. Πρέπει να σας πω ότι είχα κάποιες προσδοκίες πριν από τις εθνικές εκλογές σας, όταν λέγατε ότι θα ..............

Read more...

Πάρτε τα όλα πίσω!!

central Τι θα γίνει με το δημοσιονομικό μας έλλειμμα και το Σύμφωνο Σταθερότητας;

Μια πολύ ενδιαφέρουσα απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει ο ΚΙΜΠΙ (τα άρθρα του δημοσιεύονται κάθε εβδομάδα στην εφημερίδα "Ο κόσμος του επενδυτή"), θέτοντας το ζήτημα με πολύ χιούμορ και οξυδέρκεια.

Αντιγράφουμε από το blog http://kibi- blog.blogspot. com/2010/ 01/2312010_ 24.html

Πάρτε τα όλα πίσω! (23/1/2010)

Ο φίλος μου ο Πρόεδρος (τον οποίο έχω πλειστάκις αναφέρει χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσω τι είδους «πρόεδρος» είναι) πρότεινε μια ευφυή λύση για να τελειώνει αυτή η αλητεία των πιέσεων, της λοιδορίας και του συλλογικού μας εξευτελισμού από εταίρους, εχθρούς και φίλους (ευφυή μεν, πλην όμως με ελάχιστες ελπίδες να υιοθετηθεί στη χώρα όπου ενδημεί η ανοησία). Πρώτον, να παραδεχθούμε με ειλικρινή μεταμέλεια ότι πράγματι είμαστε η πιο ..............

Read more...

Η ευροζώνη (αυτό)διαλύεται

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ CNN

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

- ΕΡΩΤΗΣΗ CNN: Η κρίση στην Ευρωζώνη έχει πραγματικά «καταπιεί» την Ιταλία – αυτό όμως συμβαίνει επειδή η χώρα είναι αφερέγγυα ή απλώς αδυνατεί να έχει εύκολη πρόσβαση στις χρηματοπιστωτικές αγορές;

- ΑΠΑΝΤΗΣΗ Κ. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ: Αν η Ιταλία είναι φερέγγυα, πιθανώς μπορεί να γίνει ένας διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτή και στις χώρες που εξαρτούν την επιβίωση τους από τα «πακέτα διάσωσης» από την Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο: Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία. Η λύση, σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να προσφέρει «φτηνή ρευστότητα» – δηλαδή δάνεια – στην Ιταλική κυβέρνηση για έναν περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Οι αγορές έτσι θα ησύχαζαν και η κρίση θα άρχιζε να επιλύεται.

Μακάρι να ήταν τόσο εύκολα. Η διάκριση ανάμεσα στην αφερεγγυότητα και στην αδυναμία πρόσβασης σε πόρους στις χρηματοπιστωτικές αγορές μπορεί να είναι φυσική για επιχειρήσεις, αλλά δεν ταιριάζει ακριβώς στα κράτη. Η Ιταλία σίγουρα αντιμετωπίζει τρομερές δυσκολίες στην πρόσβαση σε τέτοιους πόρους – οι αγορές ομολόγων σταδιακά «κλείνουν την παροχή», σπρώχνοντας τα δεκαετή ομόλογα πάνω από το 7%. Πως όμως μπορούμε να πούμε αν είναι αφερέγγυα;

Φερεγγυότητα σημαίνει ότι η Ιταλία αναμενόμενα θα ήταν σε θέση να εξυπηρετήσει το εθνικό χρέος της από το αυξανόμενο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της. Αν οι δανειστές ήταν σίγουροι για ανάπτυξη και επαρκή φοροείσπραξη, θα συνέχιζαν να ικανοποιούν της δημόσιες δανειακές ανάγκες της Ιταλίας. Αν όχι, η χώρα θα είχε πρόβλημα ρευστότητας, όπως και συμβαίνει. Η φερεγγυότητα και η ρευστότητα είναι στενά συνδεδεμένες σε έθνη-κράτη.

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν κάθε δίκιο να ανησυχούν για τη φερεγγυότητα της Ιταλίας. Έχουν σφάλει συχνά τα τελευταία χρόνια, αλλά όχι αυτή τη φορά. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, η ιταλική ανάπτυξη βρίσκεται κάτω από το 2% ετησίως· επενδύσεις και κατανάλωση έχουν κυριολεκτικά «πιάσει πάτο»· οι αυξήσεις στο πραγματικό εισόδημα του λαού είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη, χειρότερες κι από της Γερμανίας. Τα δε – παραδοσιακά συντηρητικά - ιταλικά νοικοκυριά έχουν αυξήσει το δανεισμό τους στο 45% του ΑΕΠ.

Μόνο μια λέξη μπορεί να χαρακτηρίζει τις ιταλικές επιδόσεις στα χρόνια της νομισματικής ένωσης: στασιμότητα. Η χώρα χάνει συστηματικά σε ανταγωνιστικότητα σε σχέση με τη Γερμανία. Το αποτέλεσμα είναι ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά χρέη στην Ευρώπη, που υπολογίζεται περίπου στο 120% του ΑΕΠ. Ακόμα χειρότερα, καθώς τα ιταλικά νοικοκυριά πιέζονται ακόμα περισσότερο, οι αποταμιεύσεις του κράτους μειώνονται σταθερά, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο για τη χώρα την εξυπηρέτηση του χρέους της.

Επομένως, οι δανειστές δίκαια ανησυχούν, από τη στιγμή που, από όλες τις απόψεις, η Ιταλία έχει εξαιρετικές ομοιότητες με τις αγκομαχούσες μικρότερες οικονομίες της περιφέρειας της Ευρωζώνης. Μπορεί η ιταλική οικονομία να είναι πράγματι σημαντική σε μέγεθος, με μια πλατιά βιομηχανική βάση, αλλά αυτό δε σημαίνει και κάτι σε αυτή την περίσταση. Η ΟΝΕ, που είναι το σύστημα μέσα στο οποίο λειτουργεί το ευρώ, εγκλώβισε διάφορες χώρες με αποκλίνουσα μεταξύ τους ανταγωνιστικότητα μέσα σε ένα άκαμπτο πλαίσιο σταθερών ισοτιμιών, ενιαίας νομισματικής πολιτικής, σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και διαρκούς συμπίεσης της εργασίας. Οι αγορές συνειδητοποιούν ότι το πρόβλημα με το χρέος της Ιταλίας είναι, εν τέλει, όμοιο με τις υπόλοιπες περιφερειακές χώρες και διαισθάνονται ότι η κρίση σταδιακά πλησιάζει τον ευρωπαϊκό πυρήνα.

Η απάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν απόδειξη της αδυναμίας της. Για να κατευνάσει τις αγορές, απαίτησε την επιβολή προγράμματος λιτότητας στην Ιταλία. Ωστόσο, τα οικονομικά της λιτότητας δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα. Τα ιταλικά προβλήματα προέκυψαν σε μια στάσιμη οικονομία, όχι σε κάποιο «ακόλαστο» κράτος. Η λιτότητα σχεδόν σίγουρα θα έκανε χειρότερα τα πράγματα, καθώς θα έσπρωχνε τη χώρα στην ύφεση και θα δυσχέραινε το βάρος του χρέους. Η Ελλάδα είναι μια ακραία περίπτωση, αλλά είναι πράγματι ενδεικτική των κινδύνων. Η Ιταλία μπαίνει σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι και οι αγορές το γνωρίζουν.

Επιπροσθέτως, η επιβολή λιτότητας καταπατά την ιταλική λαϊκή κυριαρχία και την εγχώρια δημοκρατική διαδικασία – ομοίως και με οπουδήποτε αλλού στην περιφέρεια. Η ΕΕ εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο να διευθύνεται από ένα μικρό «επιτελείο» χωρών του ευρωπαϊκού πυρήνα, που επιβάλλουν αποφάσεις σε άλλους, αγνοούν επιδεικτικά εθνικούς θεσμούς και πολιτικές πρακτικές ή και ακόμα ωθούν εκλεγμένες κυβερνήσεις στην πτώση προς όφελος τον λεγόμενων «μη πολιτικών» πρωθυπουργών.

Καθώς η κρίση ρευστότητας οξύνεται και η Ιταλία απειλείται να αποκλειστεί από τις αγορές, η ΕΕ έχει ένα και μόνο όπλο στη διάθεση της: την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Πρέπει να διακόψει την εκτυλισσόμενη κατάρρευση της νομισματικής ένωσης με το να επιτρέψει στην ΕΚΤ να αγοράσει μεγάλα τμήματα του ιταλικού χρέους. Ωστόσο, αυτό θα διόρθωνε μόνο τη δυσκολία ρευστότητας – το πρόβλημα φερεγγυότητας της Ιταλίας θα συνεχίσει και πιθανότατα θα επιδεινωθεί μέσω της λιτότητας.

Επιπλέον, αν η ΕΚΤ ξεκινούσε να αγοράζει ελεύθερα το δημόσιο χρέος και των υπόλοιπων 16 χωρών, θα «λέκιαζε» το δικό της ισολογισμό – κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο όταν δεν υπάρχει κάποια χώρα να υποστηρίξει αυτή την προσπάθεια. Η αξιοπιστία του ευρώ θα κλονιζόταν σε όλο τον κόσμο, καταρρίπτοντας τους στόχους της νομισματικής ένωσης για τη Γερμανία και τις άλλες χώρες του πυρήνα.

 Με την Ιταλία σε αναβρασμό, η ΟΝΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με τις δικές της αντιφάσεις και πιθανότατα οδηγείται σε διάσπαση. Ο συνδυασμός των οικονομικών δυσλειτουργιών και της ανοιχτής αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας είναι εξαιρετικά εύφλεκτος. Οι περιφερειακές χώρες συγκεκριμένα οδηγούνται, συστηματικά και σταθερά, προς την «πόρτα της εξόδου», με την Ελλάδα να δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση.

 Αυτός είναι μάλλον και ο μόνος τρόπος «απόδρασης» από την παγίδα της νομισματικής ένωσης, ενώ αποκαθίσταται η κυριαρχία και η δημοκρατία. Αν συμβεί αυτό, οι εμπλοκές για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία θα είναι εξαιρετικά δυσχερείς. Αλλά για αυτό δε φταίει κανείς άλλος, παρά μόνο οι διαμορφωτές της πολιτικής της ΕΕ.

 *Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι καθηγητής οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.

 

Read more...
Subscribe to this RSS feed