Το νέο νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια

υφίσταται " αντικειμενική προτίμηση των εργοδοτών" προς την εργασία τους για το λόγο αυτό. Πλην όμως η "φθήνεια"  τους οφείλεται στο γεγονός ότι εισέρχονται , ζουν  και εργάζονται παράνομα στη χώρα μας και ως παράνομοι, προφανώς, δεν έχουν και δεν μπορούν να διεκδικήσουν κανένα δικαίωμα. Ως εκτούτου, ακόμα και με τις αντιλήψεις που εκφράζει το παρακάτω άρθρο, η απάντηση στο πρόβλημα αυτό, δεν μπορεί παρά  να είναι μία:  Νομιμοποίηση όλων των αλλοδαπών που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, ώστε να  μπορούν και οι άνθρωποι αυτοί να διεκδικήσουν καλύτερους όρους αμοιβής και εργασίας.

(β) Ως προς το  αν η λαθραία είσοδος μεταναστών στη χώρα μας οφείλεται σε σχεδιασμένη μαζική εισαγωγή ή σε αναπόφευκτο αντικειμενικό γεγονός, εμείς θεωρούμε ότι συμβαίνει το δεύτερο, όχι γιατί δεν υπάρχουν συμφέροντα που εξυπηρετούνται και επιδιώκουν το πρώτο, αλλά γιατί  οι αλλαγές της τελευταίας εικοσαετίας  ( παντοκρατορία των Η.Π.Α.,ασύδοτη δράση των πολυεθνικών)  καθιστούν αδύνατη την επιβίωση σε πολλές περιοχές του πλανήτη και  οδηγούν σε μαζική μετανάστευση.

(γ) Δεν έχουμε καθόλου, μα καθόλου,  αντιληφθεί ότι υπάρχει κυβερνητική προπαγάνδα κατά του ρατσισμού (λ.χ. σε τέτοιου είδους προπαγάνδα εντάσσεται η δίωξη της δασκάλας. κ. Στέλλας Πρωτονοτάριου ή το βάρβαρο πογκρόμ στην Πάτρα; ), ούτε θεωρούμε ότι το βιβλίο της Στ' Δημοτικού και οι απόψεις του περί "συνωστισμού" έχουν σχέση με τα "σχολεία μεταναστών", αφού το μεν πρώτο εξυπηρετεί τις ανάγκες της pax americana, ενώ τα δεύτερα την ανάγκη ένταξης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία.

(δ) Θεωρούμε άστοχη την αναφορά στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, διότι  η ναυτολόγηση αλλοδαπών πληρωμάτων σε πλοία ελληνικών συμφερόντων έχει αρχίσει από τη δεκαετία του 70 δηλαδή πολύ πριν δημιουργηθούν οι όροι μαζικής μετανάστευσης και επιπλέον τα πληρώματα αυτά τα βρίσκουν οι "έλληνες" εφοπλιστές στη χώρα καταγωγής τους.

(ε) Το "επαναστατικό παρελθόν" του ελληνικού λαού πρέπει να οδηγεί  (κατά την άποψη μας ) στην  αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεσμένο και όχι σε κάθε "έλληνα καταπιεσμένο".

(στ) Για να μιλήσουμε σοβαρά για την "πολιτική, οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση των αλλοδαπών" θα πρέπει πρώτα να εξετάσουμε πόσο προηγμένη πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά είναι η ελληνική κοινωνία με το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία της την αυγή του 21ου αιώνα, τους πιστούς που συρρέουν καραβιές - καραβιές στην Τήνο το δεκαπενταύγουστο, τα εγκλήματα τιμής και τα αγνά πατριαρχικά ήθη της υπαίθρου, τις ανεβασμένες πολιτιστικά διασκεδάσεις στα σκυλάδικα, την ανύπαρκτη βιομηχανική παραγωγή μας κλπ.

(ζ) Πράγματι πρέπει να αντικρύσουμε την πραγματικότητα κατάματα. Και αυτή η πραγματικότητα δείχνει - όσο και αν δεν μας αρέσει - μια νέα πολυπολιτισμική χώρα. Και εμείς τι θα κάνουμε; Θα επιμείνουμε στα αταβιστικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας ή θα αντικρύσουμε το καινούριο, επιδιώκοντας μία νέα συνοχή και ισορροπία;

ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ

του Βασίλη Παπανικολάου

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, η ελληνική άρχουσα τάξη, μέσω των κυβερνήσεων, πριμοδότησε μια άνευ προηγουμένου είσοδο αλλοδαπών από χώρες χαμηλού βιοτικού, κοινωνικού και πολιτιστικού επιπέδου στην Ελλάδα. Είχαμε στην πραγματικότητα ένα άνοιγμα των συνόρων και μια πρόσκληση προς τους φθηνούς αλλοδαπούς να έλθουν στη χώρα μας. Επί της ουσίας είχαμε μια μαζική "εισαγωγή" ανθρώπων. Η εισαγωγή αυτή έγινε με διάφορους τρόπους, μεταξύ των οποίων: η αντικειμενική προτίμηση των εργοδοτών προς τους φθηνούς ξένους σε συνδυασμό με την έλλειψη ελέγχου από το κράτος αν για τη θέση που δίνεται στον αλλοδαπό ενδιαφέρεται κάποιος Έλληνας, τα αλλεπάλληλα νομοθετήματα "νομιμοποίησης" των παράνομα εισελθόντων αλλοδαπών, η απίστευτα χρονοβόρα διαδικασία ελέγχου των προϋποθέσεων νομιμοποίησης που μετέτρεπε την απόδειξη κατάθεσης δικαιολογητικών σε μακρόχρονη άδεια παραμονής, η επίσης πολύ χρονοβόρα διαδικασία εξέτασης των αιτημάτων πολιτικού ασύλου που είχε το ίδιο αποτέλεσμα, οι συχνές δηλώσεις των κυβερνήσεων ότι θέλουμε κι άλλους ξένους (π.χ. Παυλόπουλου), η πολιτική εντολή της εκάστοτε κυβέρνησης προς την αστυνομία να μην ενοχλεί τους εκατοντάδες χιλιάδες "χωρίς χαρτιά" (χαρακτηριστικό παράδειγμα η ανενόχλητη μετατροπή ακόμη και των Προπυλαίων σε παζάρι) και προς το λιμενικό να μην αναχαιτίζει τα δουλεμπορικά αλλά να τα συνοδεύει στο εσωτερικό της χώρας, η ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού απέλασης, η ανυπαρξία ελέγχου και κυρώσεων στους εργοδότες που απασχολούν λαθρομετανάστες και στους ιδιοκτήτες που τους νοικιάζουν σπίτια, η χορήγηση προνομίων, εργατικών κατοικιών και συντάξεων σε αλλοδαπούς.

Το "επιχείρημα" ότι "δεν επρόκειτο για εισαγωγή αλλά για ένα αναπόφευκτο αντικειμενικό γεγονός εξαιτίας της φτώχειας, των πολέμων, των σύγχρονων μέσων μεταφοράς και των πλατιών θαλάσσιων συνόρων μας" δεν ευσταθεί, αφού όλα αυτά υπήρχαν εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες και τίποτα από αυτά δεν εμφανίσθηκε ξαφνικά τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Προκειμένου να αποτρέψει την αντίδραση του ελληνικού λαού, η άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις επιστράτευσαν μια σειρά από μηχανισμούς προπαγάνδας και ιδεολογικής τρομοκρατίας, ρίχνοντας απίστευτα χρηματικά ποσά για την επάνδρωση και λειτουργία τους, με βασικά όπλα έναν κάλπικο "αντιρατσισμό", "ανθρωπισμό", "πολυπολιτισμό" και "διεθνισμό". Επιστράτευσαν όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κρατικά προγράμματα και σεμινάρια, σχολικά μαθήματα και βιβλία, πανεπιστημιακά προγράμματα, πληθώρα οργανώσεων κ.ο.κ.. Έτσι η άρχουσα τάξη προσέλαβε ως μισθοφόρους για το σκοπό αυτό σειρά δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, "διανοούμενων", ακτιβιστών κλπ. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται η "διαπολιτισμική εκπαίδευση", τα "σχολεία μεταναστών", το βιβλίο Ρεπούση της Στ΄ δημοτικού για την εξαφάνιση κάθε αγωνιστικού έπους του ελληνικού λαού και κάθε αρνητικής μνήμης για τη μουσουλμανική καταπίεση και καθυστέρηση.

Αρχικά ο στόχος της άρχουσας τάξης ήταν η εξασφάλιση πληθώρας φτηνών εργατικών χεριών, προκειμένου να καταργήσει στην πράξη τα κεκτημένα των Ελλήνων εργαζομένων. Και πράγματι το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό: μείωση των μισθών, ανασφάλιστη εργασία, κατάργηση οκταώρου - πενθημέρου - σαρανταώρου, ελαστικές σχέσεις εργασίας κ.ο.κ.. Σε ολόκληρους κλάδους οι εργοδότες αντικατέστησαν τους Έλληνες με αλλοδαπούς (π.χ. οικοδομή, ναυπηγοεπισκευές κλπ). Πρώτοι διδάξαντες ήταν οι εφοπλιστές που από τους 100.000 περίπου Έλληνες ναυτεργάτες κράτησαν περίπου μόνο 10.000 και όλες τις άλλες θέσεις τις έδωσαν σε φθηνούς αλλοδαπούς. Το "επιχείρημα" ότι "αν οι αλλοδαποί είχαν πλήρη δικαιώματα, θα είχαν υψηλότερες απαιτήσεις", δεν ανατρέπει την αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι η προέλευσή τους από πολύ χαμηλά βιοτικά επίπεδα και από χώρες όπου οι λέξεις "απεργία", "επιδόματα", "δώρα" και "άδειες" ήταν άγνωστες, καθιστούσε αναπόφευκτη την αποδοχή όρων εργασίας πολύ χαμηλότερων από των Ελλήνων. Άλλωστε το παράδειγμα της ποντοπόρου ναυτιλίας, όπου όλοι ήταν νόμιμοι, αποδεικνύει του λόγου το αληθές, αφού κι εκεί οι μισθοί και τα δικαιώματα έπεσαν κάθετα.

Μετέπειτα όμως ο στόχος της άρχουσας τάξης έγινε και πολιτικός: Αποφάσισε να αλλάξει σε μόνιμη βάση τη σύνθεση των πολιτών της Ελλάδας, γιατί οι σημερινοί Έλληνες πολίτες έχουν μια σειρά ανεπιθύμητων χαρακτηριστικών που είναι αδύνατον να τα ξεριζώσει από μέσα τους: επαναστατικό παρελθόν, αγωνιστικές παραδόσεις, υψηλή πολιτικοποίηση, εκρηκτικό χαρακτήρα, υψηλό βιοτικό επίπεδο κλπ. Ο πειρασμός είναι μεγάλος: Αφού μέχρι στιγμής κατάφερε να εισαγάγει δύο με δυόμιση εκατομμύρια αλλοδαπούς στην Ελλάδα (περίπου το 20% του πληθυσμού της χώρας), γιατί να μην μετατρέψει τη χώρα σε ένα μωσαϊκό, σε μια Βαβέλ διαφορετικών εθνοτήτων, που θα αδυνατούν να συντονιστούν μεταξύ τους και ανάμεσα στις οποίες σε λίγο θα κυριαρχεί το στοιχείο της μουσουλμανικής καθυστέρησης, θρησκοληψίας και α-πολιτικότητας (αφού πλέον όλα τα κύματα μεταναστών είναι μουσουλμανικά); Γιατί να μην κάνει ακόμη και μειοψηφία τον ελληνικό λαό;

Έτσι δημιουργήθηκε το πρόσφατο νομοσχέδιο για την απόδοση ιθαγένειας και ψήφου στους αλλοδαπούς, το οποίο αποτελεί ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία για την ευκολία απόδοσης ιθαγένειας και μάλιστα σε μια μικρή χώρα χωρίς οικονομική και αφομοιωτική δυναμική. Υπενθυμίζουμε επιγραμματικά τις χαλαρότατες προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος για την απόδοση ιθαγένειας: Α) Για τους ξένους ανηλίκους: 1) Ή παρακολούθηση των τριών πρώτων τάξεων του δημοτικού στην Ελλάδα. 2) Ή παρακολούθηση έξι τάξεων υποχρεωτικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα. 3) Ή παραμονή του ενός γονέα για πέντε χρόνια "νόμιμα" στην Ελλάδα. 4) Ή γέννηση στην Ελλάδα από γονέα επίσης γεννημένο και κατοικούντα μόνιμα εδώ από τη γέννησή του. Β) Για τους ξένους ενήλικες: 1) Ή παραμονή για τρία χρόνια στη χώρα, εφόσον έχει παιδί που έχει πάρει την ελληνική ιθαγένεια. 2) Ή παραμονή για πέντε χρόνια στη χώρα (αντί για δέκα που είναι σήμερα), αν δεν έχει τέτοιο παιδί. Με το ίδιο νομοσχέδιο θα δοθεί δικαίωμα να ψηφίζουν και να εκλέγονται σύμβουλοι στις δημοτικές εκλογές σε πρώτη φάση περίπου 300.000 αλλοδαποί που σε 3 χρόνια θα έχουν αυξηθεί σε 900.000 και σε μερικά ακόμα χρόνια σε κάποια εκατομμύρια. Όμως, έτσι κι αλλιώς σε μερικά χρόνια η διάταξη περί ψήφου στις δημοτικές εκλογές θα έχει δευτερεύουσα σημασία, αφού οι περισσότεροι αλλοδαποί θα έχουν πλήρη δικαιώματα εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε όλες τις εκλογές, αφού θα έχουν πάρει την ελληνική ιθαγένεια με τις παραπάνω χαλαρότατες διατάξεις.

Τα παραπάνω κριτήρια είναι τελείως εικονικά: Στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού κανένα ξένο παιδί δεν προλαβαίνει να μάθει επαρκώς ούτε καν την ελληνική γλώσσα. Στην πραγματικότητα στα ελληνικά σχολεία, ιδιαίτερα σε όσα η πλειοψηφία των παιδιών είναι ξένα, το επίπεδο εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας είναι χαμηλότατο. Αλλά ούτε και η φοίτηση σε έξι σχολικές τάξεις σημαίνει τίποτε, αφού τα ξένα παιδιά, ακόμη και αν μάθουν στοιχειωδώς τη γλώσσα, δεν αφομοιώνονται από τον νεοελληνικό πολιτισμό, αφού η επίσημη γραμμή του υπουργείου παιδείας εδώ και πολλά χρόνια είναι να μην διδάσκονται οι βασικές αρχές πάνω στις οποίες χτίστηκε η κοινή συνείδηση του νεοελληνικού λαού (από το 1821 και μετά), δηλαδή: 1) ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, με τα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας και της πνευματικής και επιστημονικής προόδου και 2) ο ηρωικός μέχρι θανάτου αγώνας για την ελευθερία (εθνική, κοινωνική και πολιτική), που ξεκινάει από την επανάσταση του '21 και συνεχίζεται με το έπος του 1940, την Εθνική Αντίσταση κατά των φασιστών και ναζιστών, τον Εμφύλιο και το Πολυτεχνείο. Τα δε παιδιά που απλά έχουν γεννηθεί εδώ, ή που ο ένας γονέας τους μένει πέντε χρόνια εδώ, μπορεί κάλλιστα να μην έχουν ούτε καν την παραμικρή επαφή με την ελληνική γλώσσα και πραγματικότητα.

Η απόδοση σε κάποιον της ιθαγένειας ενός κράτους, σημαίνει ότι τον καθιστάς αναπόσπαστο κομμάτι του λαού της χώρας, δίνοντάς του πλήρη πολιτικά δικαιώματα (εκλέγειν, εκλέγεσθαι, ψηφίζειν σε δημοψηφίσματα κλπ), δηλαδή δικαιώματα να συμμετέχει στον καθορισμό της τύχης της χώρας και του λαού της και σε τελική ανάλυση να αποφασίζει ακόμη και για την ύπαρξη ή μη της χώρας και του λαού της. Ένας λαός έχει δικαίωμα να αποφασίζει ο ίδιος για την τύχη του. Ένας λαός, όπως ο ελληνικός, που έχει φτάσει σε ένα υψηλό βαθμό ομοιογένειας (γλωσσικής, πολιτιστικής κλπ) αποτελεί ένα κοινωνικό σύνολο στο οποίο μπορεί καλύτερα να λειτουργήσει η δημοκρατία (γιατί η κοινότητα γλώσσας και βασικών αντιλήψεων αποτελούν θεμελιώδεις προϋποθέσεις συνεννόησης). Νοθεύοντας λοιπόν τη σύνθεση ενός λαού με τεράστιες μάζες πληθυσμών τελείως ξένων (γλωσσικά, πολιτιστικά κλπ) διασπάς τη δυνατότητα συνεννόησης και δημοκρατικής λειτουργίας.

Μακριά από θολά θεωρητικά σχήματα, ας αντικρύσουμε κατάματα τη σημερινή πραγματικότητα: Η συντριπτική πλειοψηφία των δύο με δυόμιση εκατομμυρίων αλλοδαπών που ζουν αυτή τη στιγμή στη χώρα μας δεν έχουν καμία σχέση με τη συνείδηση του ελληνικού λαού: Δεν έχουν σχέση με τις αγωνιστικές, επαναστατικές και δημοκρατικές παραδόσεις του, με τα κεκτημένα του, με το βιοτικό του επίπεδο, με τα όνειρα και τις προσδοκίες του. Δεν νιώθουν κομμάτι του ελληνικού λαού. Δεν νιώθουν ούτε καν αναπόσπαστα δεμένοι με τη χώρα. Οι Αλβανοί, λόγω της τρομερής εγγύτητας της πατρίδας τους αλλά και του υπερτραφούς αλβανικού εθνικισμού (που υποβοηθήθηκε και από τις ΗΠΑ), δεν νιώθουν και είναι αδύνατον να νιώσουν (τουλάχιστον στο ορατό μέλλον) σαν κομμάτι του ελληνικού λαού ή την Ελλάδα σαν χώρα τους. Οι Ασιάτες και Αφρικανοί μουσουλμάνοι, λόγω της τρομερής τους κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής καθυστέρησης, της θρησκοληψίας τους, της απόλυτης έλλειψης δημοκρατικής αντίληψης, της υποταγής τους στις εντολές του ιερατείου τους για κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους και της ανόδου του χρηματοδοτούμενου από τις πετρελαϊκές άρχουσες τάξεις ισλαμισμού, αποτελούν ένα τελείως ξένο σώμα. Ο ήδη μεγάλος αριθμός τόσο των Αλβανών όσο και των μουσουλμάνων στη χώρα, τους έχει δώσει μια αυξημένη αυτοπεποίθηση, τους έχει συγκροτήσει σε οργανωμένες εθνικές και θρησκευτικές ομάδες και τους έχει εμποδίσει να πλησιάσουν την ελληνική πραγματικότητα. Πολλοί από αυτούς -ειδικά μουσουλμάνοι- δεν είναι σε θέση ούτε καν να μιλήσουν στοιχειώδη ελληνικά.

Και φυσικά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το νομοσχέδιο αυτό, αν ψηφιστεί, θα λειτουργήσει σαν κράχτης για την είσοδο ασύλληπτων αριθμών αλλοδαπών στη χώρα, με σκοπό να πάρουν την ελληνική, που ταυτόχρονα είναι και ευρωπαϊκή ιθαγένεια, που θα τους επιτρέψει να μπουν στους δυτικούς παραδείσους των ονείρων τους. Έτσι, η ελληνική ιθαγένεια μετατρέπεται σε "ιθαγένεια ευκαιρίας", όπως είναι οι "σημαίες ευκαιρίας" που εξασφαλίζουν στους εφοπλιστές πλήρη ασυδοσία. Αυτό, σε συνδυασμό με τον υψηλότατο ρυθμό γεννήσεών τους, θα τους καταστήσει σε λίγα χρόνια πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας.

Ο ελληνικός λαός πρέπει λοιπόν να πει όχι στο νομοσχέδιο αυτό.

Πειραιάς, 15.1.2010