Εκλογική εξέγερση! Ήρθαν τα πάνω κάτω.

7 Μάη φάνταζε όνειρο, έγινε όμως πραγματικότητα. Αυτό από μόνο του, ακόμα κι αν κάποια στιγμή βρεθεί διέξοδος στο αδιέξοδο, αποτελεί μια μικρή επανάσταση. Ο δικομματισμός σταμάτησε να υπάρχει ως κοινοβουλευτικός συσχετισμός, οι ηγεσίες του απαξιώθηκαν, ηττήθηκαν, συντρίφτηκαν από την κοινωνική οργή. Άσχετα με το αν και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος νιώθουν αρκετά πετυχημένοι ώστε να γατζώνονται στις καρέκλες τους.

Το πρώτο μεγάλο ταμπού που σπάει είναι ο δικομματισμός. Το δεύτερο ταμπού είναι η αριστερά της αδυναμίας και του περιθωρίου. Ακόμα κι αν δεν ψηφίζεις Σύριζα (πράγμα σπάνιο), η υπηρεσία που προσφέρει η εκτίναξή του είναι ανεκτίμητη. Και είναι αντικειμενικό δεδομένο ότι ο Σύριζα μπαίνει σε τροχιά εξουσίας. Απομένει η διαχείριση αυτής της δυνατότητας. Καθώς είναι άλλο πράγμα η υποδοχή της αντιμνημονιακής έκρηξης του λαού, και άλλο πράγμα η ενεργητική διαμόρφωσή του.

Για τον αστικό κόσμο και τις μνημονιακές δυνάμεις τα πράγματα έχουν έρθει σε αδιέξοδο. Δεν βγαίνουν τα νούμερα για μια οριακή συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει ηλίθιος αυτόχειρας σε αυτή τη Βουλή που να συγκροτήσει συμμαχία μαζί τους. Εκτός κι αν το γαρ πολύ της προσμονής ορισμένων γεννήσει παραφροσύνη. Θα ψαχτούν Κατσίκηδες προς μνημονιακή εξαγορά, αλλά με αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα έχουν εξασφαλισμένο το λαϊκό λιντσάρισμα. Νέες εκλογές φαντάζουν μονόδρομος.

Για τον Σύριζα τα πράγματα είναι υπέροχα και ταυτόχρονα δύσκολα. Καταλαμβάνει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εξακολουθεί να παίζει το χαρτί της κυβέρνησης της αριστεράς που αποδείχθηκε λίρα εκατό, και είτε αρέσει είτε δεν αρέσει είναι το μόνο κόμμα που προσδοκά κι άλλη άνοδο.

Τα πράγματα είναι και δύσκολα, γιατί ήδη η πίεση προς την αριστερά, εκφράζεται κρυστάλλινα από τους εκπροσώπους του κατεστημένου: “Αν δεν πάρει το μήνυμα η Μέρκελ για μια άλλη ευρωζωνική πολιτική, τι θα κάνει ο Σύριζα”; Η δυσκολία με την οποία απαντούν εκπρόσωποί του από χθες το βράδυ προοιωνίζει ότι δεν αρκεί η υποδοχή της εξεγερμένης ψήφου. Από την άποψη αυτή η “κυβέρνηση αριστεράς” είναι εξαιρετικός μοχλός εκλογικών ανατροπών, αλλά (ακόμα) κενή από άποψη περιεχομένου. Στην ημερήσια διάταξη της τροχιάς εξουσίας μπαίνει η αμφισβήτηση, η ρήξη, και τέλος η ανατροπή των βασικών δεσμών της χώρας. Είτε θα απαντηθούν, είτε θα παρακαμφθούν. Ανοικτό το στοίχημα και η κατάληξη.