Όλοι έχουμε ακούσει για την υποτιθέμενη οικονομική ανάπτυξη κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών. Ένα τεράστιο ψέμα που βρίσκει μάλιστα πολλούς ένθερμους θιασώτες τα τελευταία χρόνια.
Το παρακάτω άρθρο του ιστορικού και διδάκτορα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Μιχάλη Λυμπεράτου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ο Δρόμος της Αριστεράς" στις 18.4.2011 αποκαλύπτει αυτό το ψεύδος και δίνει χρήσιμα στοιχεία για το "οικονομικό θαύμα" της χούντας, το ύψος του δανεισμού της χώρας και τις συμβάσεις που υπεγράφησαν από τους "αδιάφθορους" δικτάτορες κατά τη διάρκεια της.
Του Μιχάλη Λυμπεράτου
Βασική και καταστατική προϋπόθεση όταν τίθεται υπό συζήτηση η οικονομική πολιτική της Χούντας είναι να διευκρινιστεί ότι, παρά τις επί τω χειρίστω τροποποιήσεις που επέφερε, ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με τις οικονομικές στρατηγικές που δρομολογήθηκαν όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Στην ουσία επρόκειτο για την εφαρμογή ενός σχεδιασμού που εγκαινιάστηκε με το σχέδιο Μάρσαλ και μορφοποιήθηκε από τις οικονομικές προτεραιότητες μιας ελληνικής αστικής τάξης, όπως αυτή προέκυψε δυνάμει των συνθηκών που επικράτησαν στην Κατοχή και τον Εμφύλιο και η οποία δρομολόγησε έναν συγκεκριμένο τύπο ανάπτυξης, ιδίως από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 και μετά. Αυτές προσδιορίστηκαν από την πρόσδεση της ελληνικής οικονομίας στις σχέσεις εξάρτησης που οικοδόμησε ο διεθνής καπιταλισμός στις μεταπολεμικές δεκαετίες.
Με αυτήν την έννοια, το καθεστώς εκτεταμένων και σκανδαλωδών εν πολλοίς φορολογικών «διευκολύνσεων» που επέκτεινε η χούντα (ΝΔ 916/1971) βασίστηκε στο νόμο 4171 του 1961 περί κινήτρων οικονομικής ανάπτυξης, τις βασικές ρυθμίσεις του οποίου ανανέωσε. Ο νόμος 2687 του 1953 «περί επενδύσεως και προστασίας κεφαλαίων εξωτερικού» εξελίχθηκε με ενδιάμεσες τροποποιήσεις (1961,1965) στο νόμο 608/1970 της χούντας περί «εταιριών επενδύσεων χαρτοφυλακίου», ο οποίος και αποθέωσε........