Η επιστολή του Προέδρου του ΣτΕ κ. Σωτήριου Ρίζου απασχόλησε αρκετά τις προηγούμενες εβδομάδες, καθώς παρουσιάστηκε (κυρίως) ως καταγγελία - "βόμβα" κατά των "νταβατζήδων" - "εκβιαστών" της δικαιοσύνης και έδωσε λαβή για συζητήσεις περί των κέντρων που οδηγούν οργανωμένα την "προπαγάνδα" "καταπτοήσεως" του δικαστικού σώματος.
Παρότι έχει αξία να διαγνωσθεί σε ποιούς αναφέρεται ο κ. Ρίζος, θεωρούμε ότι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και βαρύτητα η τελευταία παράγραφος της εν λόγω επιστολής ("οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας και οφείλουν και δύνανται να εγγυηθούν την προσδοκία των πολιτών ότι το δικαστήριο αυτό θα λειτουργήσει ως το τελευταίο καταφύγιό τους"), στην οποία τίθεται το ζήτημα των "προσδοκιών των πολιτών" και η δυνατότητα της δικαιοσύνης να αποτελέσει "καταφύγιο" τους.
Είναι (ή μπορεί να είναι) λοιπόν "καταφύγιο" των πολιτών το Συμβούλιο της Επικρατείας; Στο ερώτημα αυτό απαντά, γλαφυρά όπως πάντα, με το παρακάτω άρθρο ο καλός συνάδελφος "andurarum", του οποίου την άποψη για άλλη μια φορά υιοθετούμε ανεπιφύλακτα.
ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ Ο ΔΙΚΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΣτΕ
Θυμάαααααστε που από το φθινόπωρο του 2009 και ιδίως μετά τη ψήφιση του πρώτου Μνημονίου ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών ιδίως επέμενε ότι με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές;
Θυμάαααααστε που με εξαίρεση μερικούς συναδέλφους «περιθωριακών» αριστερών απόψεων, πάρα πολύς κόσμος τόσο από τον κλάδο όσο και από την........