Menu
RSS
Επικεφαλίδες:

Δημοψήφισμα στη Βρετανία

Δημοψήφισμα στη Βρετανία

Ενόψει του ότι το παγκόσμιο ενδιαφέρον είναι σήμερα στραμμένο στις κάλπες της Μεγάλης Βρετανίας, αναδημοσιεύουμε από τον ιστοχώρο "Σχέδιο Β" το άρθρο του Τόμας Μπάρκερ "Δημοψήφισμα στη Βρετανία: Πώς η “αριστερά της παραμονής” στην ΕΕ εγκατέλειψε την εργατική τάξη" σε μετάφραση της Αριάδνης Αλαβάνου.

Δημοψήφισμα στη Βρετανία: Πώς η “αριστερά της παραμονής” στην ΕΕ εγκατέλειψε την εργατική τάξη

Του Τόμας Μπάρκερ*

Στην αριστερά γενικά, ελάχιστες ψευδαισθήσεις υπάρχουν σχετικά με τη δυνατότητα μεταρρύθμισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης , ακόμη και ανάμεσα σ' αυτούς που έχουν ταχθεί υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου. Ο Πολ Μέισον έχει υποστηρίξει ότι “είναι αδύνατον να γίνει δημοκρατική η ΕΕ”. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Βαρουφάκης περιέγραψε την “ρητή άρνηση” των πιστωτών της Ελλάδας να “συζητήσουν με βάση οικονομικά επιχειρήματα”: “αντιμετωπίζεις κενά βλέμματα” , σαν να μην έχεις καν μιλήσει, όπως λέει. Αναμφίβολα, λόγω ακριβώς αυτών των εμπειριών , ο Βαρουφάκης εξέφρασε σοβαρές αμφιβολίες...........

για την προοπτική της δικής του καμπάνιας [περί εκδημοκρατισμού της ΕΕ], αναγνωρίζοντας ότι “πιθανότατα θα αποτύχει, παρά τις καλές προθέσεις”.

Από αυτή την άποψη, συμβαδίζουν με την αριστερή άποψη ότι η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται , διότι δεν έχει δημοκρατική δομή.

Όμως, αυτό δεν αποτελεί το επίκεντρο της συζήτησης. Αντίθετα, συζητούνται πολύ λιγότερο οι αντικειμενικές πολιτικές ιδιότητες της ΕΕ και πολύ περισσότερο ο φόβος για εκείνους που ηγούνται της καμπάνιας για την αποχώρηση.

Ο Μέισον δηλώνει, “δεν θα ψηφίσω το Brexit , επειδή δεν θέλω να δώσω δύναμη σε τρελαμένους δεξιούς συντηρητικούς”. Παρόμοια, ο Βαφουφάκης προειδοποιεί για την άνοδο των φασιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη και υποστηρίζει ότι το Brexit “θα επιδείνωνε την κατάσταση”. Ο Όουεν Τζόουνς περιγράφει πώς μια “ψήφος υπέρ της αποχώρησης ... σχετίζεται περισσότερο με ...την εναντίωση στη μετανάστευση” και τώρα έχει ταχθεί με την παραμονή. Πριν από 6 μήνες υποστήριζε ότι είναι καιρός η αριστερά να “ανακτήσει τον ευρωσκεπτικιστικό σκοπό”.

Η εγκατάλειψη της θέσης για αποχώρηση από την ΕΕ από ορισμένους αριστερούς, επειδή την υποστηρίζει η ακροδεξιά, κατέληξε σε πραγματικά θεαματικές στροφές 180 μοιρών (βλέπε τον Τζέρεμι Κόρμπιν για τις κατ' εξοχήν κωλοτούμπες σ' αυτό το θέμα).

Όμως, στη σπουδή τους να εγκαταλείψουν την ψήφο υπέρ της αποχώρησης, οι διάφοροι “αριστεροί της παραμονής” , ειρωνικά, συμβάλλουν στη διατήρηση των συνθηκών εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι τάσσονται. Μειώνοντας τα επιχειρήματα για την αποχώρηση σημαίνει, στην πραγματικότητα, ότι εγκαταλείπουν μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης , που θα ψηφίσουν υπέρ της αποχώρησης, στις δυνάμεις της αντίδρασης.

Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή δραματοποιούν την κατάσταση.

Βεβαίως, η θέση των βασικών συντελεστών της καμπάνιας για την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ (αλλά και αυτών που υποστηρίζουν την παραμονή) είναι ρατσιστικού χαρακτήρα, αλλά οι μονοδιάστατες ιδέες που προβάλλονται από τα επιχειρηματικά ΜΜΕ δεν υιοθετούνται άμεσα από την πλειονότητα των 50 εκατομμυρίων ανθρώπων που θα ψηφίσουν στο δημοψήφισμα.

Στην πραγματικότητα, ένας από τους κύριους λόγους που τόσο πολλοί άνθρωποι θα απορρίψουν τη συμβουλή των αποκαλούμενων “ειδικών” είναι ότι το δημοψήφισμα για την ΕΕ κατέληξε να θεωρείται ένα ραβδί με το οποίο θα τιμωρήσουν τους πολιτικούς του κατεστημένου, είτε στις Βρυξέλλες είτε στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο κόσμος είναι οργισμένος με την έλλειψη αρχών στην πολιτική, έχει μπουχτίσει με τα ψέματα και το άλλα λέμε και άλλα κάνουμε εκείνων που εκλέγονται για να τον εκπροσωπούν. Αυτό το δημοψήφισμα είναι ένας τρόπος να διατυπωθεί η λαϊκή ετυμηγορία για την παρούσα κατάσταση πραγμάτων.

Απ' αυτή την άποψη, όσοι αυτοπροσδιορίζονται αριστεροί και τάσσονται υπέρ της παραμονής στην ΕΕ έχουν κάνει μια εξαιρετικά λανθασμένη εκτίμηση.

Με το να κινούνται παράλληλα με τις δυνάμεις του παγκόσμιου καπιταλισμού –το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τη Συνομοσπονδία των Άγγλων Βιομηχάνων και με τους αστούς οικονομολόγους, όπως επίσης με τους ηγέτες όλων των κομμάτων της λιτότητας-- οι αριστεροί αυτοί συμπαρατάσσονται με όλους όσους επιβάλλουν το καταπιεστικό status-quo.

Το αντεπιχείρημα είναι ότι οι αριστεροί που υποστηρίζουν την αποχώρηση συμπαρατάσσονται με την ακροδεξιά. Βεβαίως, το μόνο πράγμα που οι σοσιαλιστές έχουν μοιραστεί ποτέ με την ακροδεξιά είναι η πεποίθηση ότι είναι αναγκαία μια θεμελιώδης αλλαγή στην κοινωνία – και φαίνεται ότι η πλειονότητα των εργαζομένων τώρα αισθάνεται το ίδιο. Τέτοιες κατηγορίες απλώς αποκαλύπτουν το βαθμό στον οποίο έχουν παρανοήσει το δημοψήφισμα οι “αριστεροί της παραμονής”.

Επιπλέον, ο ισχυρισμός ότι το στρατόπεδο της παραμονής είναι πιο “αξιόπιστο” από ό,τι οι ομάδες υπέρ της αποχώρησης παρουσιάζει παραπλανητικά τον κεντρικό ρόλο που παίζουν οι καπιταλιστές πολιτικοί και οι ιδεολόγοι τους στην άνοδο των φασιστικών δυνάμεων.

Ο φασισμός δεν εμφανίζεται από το πολιτικό πουθενά, τρέφεται από τις συνθήκες φτώχειας, απελπισίας και απογοήτευσης – συνθήκες που η ΕΕ όχι μόνο δεν έχει κάνει τίποτε για να αναχαιτιστούν, αλλά, στην πραγματικότητα, σε περιπτώσεις όπως της Ελλάδας, η επιβεβλημένη εξαθλίωση των εργαζομένων έγινε κατ' εντολήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εάν προσθέσουμε την ολοκληρωτική παράδοση του Σύριζα στη λιτότητα της ΕΕ, δεν είναι να απορεί κανείς που η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή έχει λαϊκή υποστήριξη.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ενώνουμε τις δυνάμεις σε ευρείς συνασπισμούς για την αντιμετώπιση των φασιστών –αν και αυτό δεν είναι το βασικό θέμα σήμερα στο Ηνωμένο Βασίλειο-- , αλλά ότι πρέπει να προσεγγίζουμε τα δημοψηφίσματα και τις εκλογικές διαδικασίες με ένα πρόγραμμα που φτάνει στα ριζικά αίτια.

Αυτό μας φέρνει σε έναν άλλο παράγοντα που συμβάλλει στη λαϊκή ψήφο υπέρ της αποχώρησης: στον τρόπο που η ΕΕ αντιμετώπισε τα λιγότερα πλούσια κράτη-μέλη της, ιδίως στη Νότια Ευρώπη. Αν και όχι στην κλίμακα της Ελλάδας, οι συνέπειες της λιτότητας –σωτηρία των τραπεζών, περικοπή κοινωνικών υπηρεσιών και μειώσεις μισθών-- βιώνονται από τον λαό της Βρετανίας σε καθημερινή βάση. Αλλά το να βλέπει κανείς να επιβάλλεται τόσο βάρβαρα η λιτότητα σε όλη την έκταση της ΕΕ αναμφίβολα συνέβαλε στα αισθήματα φόβου, μήπως υποστούμε τα ίδια, και αλληλεγγύης.

Βεβαίως, το ζήτημα του ελέγχου της μετανάστευσης βρίσκεται στο επίκεντρο της συζήτησης για την ΕΕ. Και υπάρχουν τμήματα της καμπάνιας για την αποχώρηση, ιδίως της επίσημης καμπάνιας, που είναι αναμφίβολα ρατσιστικά,– αν και , σε αντίθεση με αυτό που υποδεικνύουν οι οπαδοί της παραμονής, οι ανησυχίες για τη μετανάστευση δεν είναι αυτές καθ' εαυτές ρατσιστικές. Επίσης υπάρχουν πολλές ανοιχτά ρατσιστικές ομάδες που υποστηρίζουν την αποχώρηση από την ΕΕ.

Ωστόσο, αυτό δεν συνεπάγεται ότι η πλειοψηφία αυτών που θα ψηφίσουν την αποχώρηση είναι ρατσιστές ή ξενοφοβικοί ... αλλά ακόμη κι αν ήταν έτσι, μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουν οι “ευρωσκεπτικιστές” οπαδοί της παραμονής , όπως ο Μέισον, ο Τζόουνς, ο Βαρουφάκης κ.ά. για την αποτυχία τους να εξουδετερώσουν αυτά τα επιχειρήματα με μια καμπάνια υπέρ της αποχώρησης βασισμένη σε αρχές. Μια καμπάνια που να δείχνει την πραγματική αιτία της ανθρώπινης εξαθλίωσης στη σύγχρονη κοινωνία: τον καπιταλισμό.

Αντί μιας τέτοιας μαζικής καμπάνιας, η ευθύνη έχει αφεθεί σε μικρότερα κόμματα που συγκρότησαν τον Συνασπισμό Συνδικαλιστών και Σοσιαλιστών (TUSC), όπως επίσης και σε κάποια από τα πιο μαχητικά συνδικάτα, μεταξύ των οποίων τα συνδικάτα των αρτοποιών, των εργαζόμενων στις μεταφορές, των μηχανοδηγών, των εργαζομένων στις δημόσιες υπηρεσίες και την κοινωνική οικονομία της Βόρειας Ιρλανδίας.

Αυτές οι ομάδες αρνήθηκαν να παραδώσουν την αμφισβήτηση της ΕΕ στους δεξιούς και μ' αυτόν τον τρόπο αρνήθηκαν να γυρίσουν την πλάτη τους σε εκατομμύρια ψηφοφόρους από τις τάξεις των εργαζομένων και από τα λαϊκά στρώματα.

*Ο Thomas Barker είναι ανεξάρτητος δημοσιογράφος και μεταπτυχιακός φοιτητής με αντικείμενο την Αισθητική και την Πολιτική.

Μετάφραση : Αριάδνη Αλαβάνου

Leave a comment

Make sure you enter all the required information, indicated by an asterisk (*). HTML code is not allowed.

back to top