Η φορολόγηση των "επιχειρηματιών", η συντήρησή τους και οι αντιδράσεις (που ακόμη δεν εκδηλώθηκαν)

11.000 ευρώ, τα έτη  2007, 2008, 2009 και 2010 στο ποσό των 12.000 ευρώ και τα έτη 2011 και 2012 στο ποσό των 5.000 ευρώ.

Η ρύθμιση αυτή επαναλαμβάνεται και στον νέο Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος  (άρθρο 29 ν. 4172/2013), στον οποίο  - σημειωτέον - μειώνονται οι κατηγορίες (πηγές) εισοδήματος από έξι σε τέσσερις και το εισόδημα από υπηρεσίες ελευθερίων επαγγελμάτων απαλείφεται και θεωρείται πλέον ως εισόδημα από επιχειρηματική δραστηριότητα, το οποίο φορολογείται με συντελεστή 26% έως το ποσό των 50.000 ευρώ και με συντελεστή 33% για το πέραν των 50.000 ευρώ ποσό.

Η φορολογηση του ελαχιστου ορίου συντηρησης εΙναι καταφανως αντισυνταγματικη και αδικη.

Παραβιάζει τις διατάξεις των άρθρων 2 παρ. 1,  4 παρ. 1 και 5  και 25 παρ. 1 του Συντάγματος, καθόσον αντίκειται στην συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή του σεβασμού και της προστασίας του ανθρώπου η επιβολή φορολογίας που στερεί τον φορολογούμενο  από το αναγκαίο για τη συντήρηση του ποσό  (2 παρ. 1 Σ), παραβιάζει την αρχή της φορολογικής ισότητας με την έννοια της καθολικότητας της φορολογικής υποχρέωσης και της φορολογίας βάσει της φοροδοτικής δυνατότητας των πολιτών  (4 παρ. 1 και 5 Σ), ενώ ακόμη  παραβιάζει την αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου (25 παρ. 1), σύμφωνα με την οποία το κράτος οφείλει να μεριμνά για την επιβίωση και συντήρηση των πολιτών.

Επιπλέον είναι κατάφωρα άδικη διότι θίγει κυρίως τους οικονομικά ασθενέστερους, δηλαδή τους ελεύθερους επαγγελματίες και εμπόρους (συγνώμη: "επιχειρηματίες") που λόγω της ύφεσης και της οικονομικής κρίσης μόλις και μετά βίας κατορθώνουν να επιβιώνουν και φορολογεί  τη "φτώχεια" ( το όριο της φτώχειας  ανέρχεται στο ποσό των 5.708 ευρώ ετησίως ανά άτομο και στο ποσό των 11.986 ευρώ ετησίως για νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η  ΕΛΣΤΑΤ  στα τέλη Νοεμβρίου 2013) δημιουργώντας συνθήκες οικονομικής ασφυξίας σε δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες και τις οικογένειές τους και στερώντας τους ποσό μεγαλύτερο από το 1/4 του εισοδήματος που είναι αναγκαίο για τη συντήρησή τους.

Η φορολογια ως μεσο "αποπληθωρισμου" επαγγελματικων κλαδων

Οι φόροι δεν χρησιμοποιούνται μόνο για τη χρηματοδότηση των δημοσίων δαπανών και δεν εξυπηρετούν μόνο ταμιευτικούς σκοπούς. Το Δημόσιο σε πολλές περιπτώσεις επιβάλλει φόρους, όχι για την απόκτηση εσόδων, αλλά για να αφαιρέσει αγοραστική δύναμη από το κοινωνικό σύνολο και να μειώσει τη δαπάνη του , προκειμένου να αποφύγει πληθωριστικές πιέσεις στην οικονομία ή  για να δημιουργήσει αποπληθωρισμό. Αλλοτε πάλι για να αποθαρρύνει τους φορολογούμενους από μια δραστηριότητα ή για να περιορίσει την έκτασή της άσκησής της (1).

Εν προκειμένω, με τη φορολόγηση του ελαχίστου ορίου συντήρησης είναι σαφές ότι το Δημόσιο δεν θα συγκεντρώσει τα έσοδα, τα οποία θα μπορούσε να επιτύχει, χωρίς να δημιουργήσει οικονομική ασφυξία στους ασθενέστερους φορολογούμενους,  θέτοντας και για τους "επιχειρηματίες" τους ίδιους όρους φορολόγησης με αυτούς που έθεσε για τους μισθωτούς, δηλαδή μείωση του φόρου κατά τα αναφερόμενα στο άρθρο 16 ν. 4172/2013 και τρείς φορολογικές κλίμακες ( έως το ποσό των 25.000 ευρώ με φορολογικό συντελεστή 22%, από 25.000 ευρώ έως 42.000 ευρώ με φορολογικό συντελεστή 32% και από 42.000 ευρώ και πάνω με φορολογικό συντελεστή 42%). Μολαταύτα, προτίμησε να φορολογήσει τους "μη έχοντες", πράγμα που σημαίνει ότι  κύριος στόχος του δεν είναι η συγκέντρωση εσόδων, αλλά  ο "αποπληθωρισμός"  των ελεύθερων επαγγελμάτων και το κλείσιμο των παντός είδους μικρών "επιχειρήσεων", οι οποίες αντιμετωπίζονται ως περιττό βάρος και αίτιο καθυστέρησης της πολυπόθητης "ανάπτυξης",  η  δε εξαφάνισή τους αποτελεί βασικό και δηλωμένο στόχο των αναδιαρθρώσεων που επιβάλλουν οι δανειστές  (βλέπετε σχετικά και συστάσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για το δανεισμό μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων εδώ) .

Κοινωνικος δαρβινισμος και αντιδρασεις

Τώρα τι θα γίνουν και πώς θα ζήσουν οι χιλιάδες μικροεπαγγελματίες και οι οικογένειες τους που οδηγούνται λόγω (και) της υπερφορολόγησης στην αναγκαστική έξοδο από τον επαγγελματικό στίβο;

Αυτό είναι ένα πρόβλημα που φαίνεται ότι απασχολεί ελάχιστα τους κρατούντες, κυρίως γιατί μέχρι σήμερα δεν έχουν εκδηλωθεί αντιδράσεις που να τους θέτουν πιεστικά το πρόβλημα. Το ερώτημα λοιπόν που εύλογα τίθεται και  πρέπει οπωσδήποτε να μας απασχολήσει είναι γιατί οι θιγόμενοι δεν αντιδρούν και ποιοί παράγοντες τους οδηγούν στη σιωπή και στην απάθεια μπροστά στην επιχειρούμενη επαγγελματική εξόντωσή τους.  Φταίει η (συνήθης για τον κλάδο μας) υποεκπροσώπηση των θιγόμενων στα συλλογικά - συνδικαλιστικά όργανα κάθε κλάδου; Φταίει μήπως η πολιτική απάθεια, αποτέλεσμα της απογοήτευσης από την πολιτική των τελευταίων χρόνων; Φταίει ίσως η "εμπέδωση" της αναγκαιότητας του μονόδρομου που έχουν επιβάλλει στην οικονομία μας;  Ή μήπως φταίει η  ιδεολογική επικράτηση του νεοφίλελεύθερου μοντέλου και της  κυριαρχίας της αγοράς στη συνείδηση των μικροαστικών και μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας μας, η οποία εγκλωβίζει τους ανθρώπους στις ατομικιστικές λύσεις και δεν αφήνει περιθώρια συλλογικών αντιδράσεων;

Εμείς πιστεύουμε ότι "φταίνε" όλα τα παραπάνω, χρωματισμένα και με ολίγη εσωτερίκευση της ενοχής του "μαζί τα φάγαμε" υπό την εκδοχή της "θείας τιμωρίας" για την εκτεταμένη (;;;;)  "φοροδιαφυγή" των προ της κρίσεως χρόνων από ελεύθερους επαγγελματίες και εμπόρους.

Αποτελεί όμως "θεία δίκη" και αναγκαία τιμωρία ο κοινωνικός δαρβινισμός και η εξόντωση του ασθενέστερου;

Προφανώς και όχι! Αφενός γιατί η υποτιθέμενη δίκαιη τιμωρία αφορά για άλλη μία φορά μόνον τους ασθενέστερους , αφετέρου γιατί δεν εξυπηρετεί μια δικαιότερη κοινωνία, αλλά ακριβώς το αντίθετο της. Οφείλουμε λοιπόν να διεκδικήσουμε συλλογικά αυτό που δικαιούμαστε: την αξιοπρεπή άσκηση του επαγγέλματός μας και την αξιοπρεπή διαβίωσή μας. Αρκεί να βρούμε τον τρόπο.....και αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο της εποχής μας!

(1) ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - Θ.Γεωργακόπουλου, Θ. Λιανού, Θ. Μπένου, Γ. Τσεκούρα, Μ. Χατζηπροκοπίου Γ. Χρήστου Εκδ. 1977)