Και τώρα τι κάνουμε?

συνέλευση στον Πειραιά (ενημέρωση ήταν γιατί δεν είχαμε απαρτία, αλλά αυτήν τη φορά ο πρόεδρος έδωσε το λόγο και σ' άλλους) και αφού "αγωνιστήκαμε", όσο αγωνιστήκαμε, επανερχόμεθα στην σκλήρή πραγματικότητα.

Τώρα όμως τι κάνουμε;

Δυστυχώς το ερώτημα αυτό ούτε ρητορικό είναι, ούτε εύκολο. Και επειδή μάλλον κανείς (και κυρίως οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες) δεν έχει την απάντηση, μήπως - λέμε μήπως - πρέπει να δούμε τα πράγματα από την αρχή;

Και για να γίνει λίγο πιο κατανοητό το τι εννοούμε λέγοντας ότι πρέπει να δούμε τα πράγματα από την αρχή "επαναφέρουμε τους ισχυρισμούς" και  τον προβληματισμό μας  από παλαιότερη - προ εκλογών - ανάρτηση μας:

"(α) Η επίθεση που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες δεν ανέκυψε ξαφνικά, αλλά αποτελεί την κορύφωση ενός πολέμου που διεξάγεται ερήμην μας εδώ και αρκετά χρόνια για την "απελευθέρωση" της δικηγορίας με στόχο το άνοιγμα μίας νέας και πολλά υποσχόμενης αγοράς νομικών υπηρεσιών.

(β) Η λεγόμενη "απελευθέρωση" δεν επιδιώκεται μόνο από την  κυβέρνηση, την τρόικα και μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα (λ.χ. τράπεζες, μεγαλοεργολάβοι), αλλά και από τη "νεοφιλελευθερη" μερίδα του νομικού κόσμου που έχει συνδέσει τα συμφέροντα της με αυτά του επιχειρηματικού κόσμου και βλέπει στο "άνοιγμα" της δικηγορίας την άρση εμποδίων και τη δυνατότητα επέκτασης των δραστηριοτήτων της και τεράστιας αύξησης των κερδών της.

(γ) Η αδράνεια (αν μπορούμε ακόμη να μιλάμε για αδράνεια και όχι για συνενοχή) των Δ.Σ. των τριών μεγαλύτερων δικηγορικών συλλόγων είναι αποτέλεσμα της υπερεκπροσώπησης σ' αυτά των συμφερόντων της "νεοφιλελεύθερης" μερίδας του δικηγορικού κόσμου και υποεκπροσώπησης (αν όχι ανυπαρξίας εκπροσώπησης) των συμφερόντων των αυτοαπασχολουμένων, των νέων και των δικηγόρων - "συνεργατών".

(δ) Οι εξελίξεις που έρχονται θέτουν πιεστικά την ανάγκη συγκρότησης ενός άλλου είδους συνδικαλισμού που αφενός μεν θα αποκαλύπτει τις υπαρκτές διαφοροποιήσεις και τις αντιθέσεις συμφερόντων στο μέχρι σήμερα θεωρούμενο (εσφαλμένα) ενιαίο δικηγορικό σώμα, αφετέρου δε θα εκπροσωπεί τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τους δικηγόρους - συνεργάτες και θα υπερσπίζεται τα συμφέροντα τους.

Αυτά τα ζητήματα θέτουν κατά την άποψη μας τα εξής ερωτήματα ενόψει των επερχόμενων δικηγορικών εκλογών:

(α) Θα ανατραπεί το κλίμα παραγοντισμού και δημοσίων σχέσεων που εδώ και δεκαετίες επικρατεί στις δικηγορικές εκλογές , ώστε η μάχη να δοθεί με κριτήριο την έκφραση των πραγματικών προβλημάτων και των αντιτιθέμενων συμφερόντων μεταξύ των στρωμάτων του δικηγορικού σώματος;

(β) Θα αποκτήσουν εκπροσώπηση στα νέα Δ.Σ. οι αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι και οι δικηγόροι συνεργάτες ή θα συνεχίισθεί η "σούπα" της υποτιθέμενης ενιαίας έκφρασης του δικηγορικού σώματος;

(γ) Θα γίνει προσπάθεια ανάπτυξης ένος διαφορετικού συνδικαλιστικού λόγου και μίας νέας συνδικαλιστικής πρακτικής που αφενός θα αναγνωρίζει τις αντιθέσεις μεταξύ της "νεοφιλελεύθερης μερίδας" και των λοιπών δικηγόρων , αφετέρου δε θα αναδεικνύει τα ενοποιητικά στοιχεία μεταξύ των συμφερόντων των "μη προνομιούχων" δικηγορικών στρωμάτων δηλαδή των αυτοαπασχολουμένων, των εμμίσθων, των νέων και των δικηγόρων συνεργατών;

Βεβαίως δεν θεωρούμε ότι η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι απλή και εύκολη υπόθεση. Πιστεύουμε όμως ότι η επαγγελματική μας επιβίωση με αξιοπρεπείς όρους και το μέλλον μας εξαρτάται από τις απαντήσεις που θα δώσουμε.

Αυτό - κατά την άποψη μας - είναι το στοίχημα της περιόδου. Και για να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του αφενός πρέπει να παραμερίσουμε προσωπικές στρατηγικές και αντιπαραθέσεις, όπως σωστά επισημαίνει το παρακάτω άρθρο, αφετέρου δε θα πρέπει να προσπαθήσουμε να συγκεντρώσουμε δυνάμεις, συσπειρώνοντας όλους αυτούς που αντιλαμβάνονται το ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσεται και αντιτίθενται στην "απελευθέρωση" του επαγγέλματος μας, παραμερίζοντας επι μέρους και δευτερεύουσες διαφωνίες.

Αλλωστε - και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε - το μέτωπο υπερ της "απελευθέρωσης" έχει συγκροτηθεί εδώ και καιρό. Μήπως λοιπόν είναι καιρός να συγκροτήσουμε το αντίθετο;"

Και επειδή κατά την άποψη μας τα πράγματα έγιναν χειρότερα από τότε και  τα ζητήματα που αναφέρουμε παραπάνω  απασχόλησαν ελάχιστα ή και καθόλου τις παρατάξεις και τους υποψήφιους των πρόσφατων εκλογών, οι οποίοι προτίμησαν να δώσουν τη μάχη  με τις γνωστές και δοκιμασμένες μεθόδους των κοσμικών συναθροίσεων (άλλως parties) και των αφισών, αλλά και τη νέα των sms, , μήπως - λέμε μήπως -  πρέπει να ξαναθέσουμε τα ίδια ζητήματα  σε μετεκλογική πλέον βάση, προσανατολιζόμενοι στη δημιουργία νέων μορφών οργάνωσης, όπως λ.χ. συνδέσμου αυτοαπασχολουμένων;

Γιατί - για να μην ξεχνιόμαστε - ο σύνδεσμος των πιο προνομιούχων στρωμάτων της δικηγορίας έχει ήδη φτιαχτεί (σύνδεσμος δικηγορικών εταιρειών). Μήπως λοιπόν ήλθε η ώρα να φτιάξουμε και εμείς τον δικό μας;