Αποχή....μαϊμούδω ή αγώνας;

Πάει καλά ως εδώ, εξάλλου δεν περάσαμε και τόσο άσχημα αυτές τις δύο δεκαετίες. Με τους πιο επιεικείς όρους, επιβιώσαμε στην ελληνική ζούγκλα. Φακελάκια και απεργίες, παιδεία κουτσή και λιοντάρια χαρτοπαίχτες, όφεις με χασίσια και τελωνειακοί όλο μπαξίσια, αναστολές που βρώμαγαν και μαύρα λεφτά στα συμβόλαια, σκώληκες στα πρακτικά και κρεοφάγα φυτά στις απαλλοτριώσεις, απ΄ όλα είχε ο μπαξές, η ζούγκλα στην περιφέρεια την ευρωπαϊκής γειτονιάς λειτουργούσε –με τους νόμους της. Κάπως τσούλαγε το πράμα. Ανεχθήκαμε την ευτέλεια, μας καθύβριζε το σύμπαν αλλά μας πλήρωνε, η αξιοπρέπεια έγινε ξετσιπωσιά, υποχρεωθήκαμε στο χαμαιλεοντισμό της επιβίωσης : Τους μισούς από τους θρασείς πελάτες μου ειλικρινά θα ήθελα να τους καταγγείλω που με ενέπαιζαν, δεν το έκανα όμως, μπούκωσε το στόμα μου απ΄ το παράβολο.

Τώρα που η ζούγκλα παραδόθηκε στις φλόγες, ως φαίνεται θα καούμε όλοι αντάμα. Κι εδώ απορώ με την αμυαλιά μας. Αυτοί οι πυρομανείς θα μας ισοπεδώσουν, δεν σταματούν να ανάβουν εστίες, να ρίχνουν στουπιά σε ιδιώτες και δαυλούς σε δημόσιους. Η απάντηση στη γενικευμένη συμφορά έχει ιαπωνικό χρώμα : Σιωπή και εργαζόμαστε, καταπίνουμε τη θλίψη και προσφερόμαστε νυχθημερόν, η πίκρα πίκρα αλλά όλοι μαζί στα κουπιά, τέλος οι ταρζανιές. Διαφωνώ φίλοι με τις αποχές, αυτό θέλω να πω, και δεν είμαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι, υπάρχουν κι οι πνευματικοί τάγοι που παρόμοια συνιστούν.

Τόσα χρόνια κάναμε αποχές ανόητες και άγονες. Καμία διεκδίκηση, μόνο άμυνα catenaccio οπόταν θυμόταν να μας δαγκώσει κάθε νεόφερτoς σωτήρας της κοινωνίας κι εμείς οι τάχαμου εχθροί της. Δεν ζούμε στο 1980, η γενιά του facebook και του Steve Jobs δεν βιώνει τους ίδιους φανατισμούς, οι νεολαίοι πετάνε αδίστακτα τις μπούργκες της υποκρισίας. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στην κοινωνία όσα απολαύσαμε, έφτασε η στιγμή για τον άπορο, τον απολυμένο, τον άπελπι να εξαργυρώσει από τη μικρή μας επιστημοσύνη.

Θα φαφλατίσω αν προσπαθήσω να δώσω το μέγεθος ανασκολοπισμού του Συντάγματος. Αστικολόγος καθηγητής μου έλεγε πρόσφατα πως ντρέπεται να μπει στο αμφιθέατρο, πώς να μιλήσει πια για ισοπολιτεία για εθνική κυριαρχία, για διάκριση εξουσιών χωρίς να τον λοιδορήσουν, δίχως να νιώσει Χατζηαβάτης. Καταλύθηκε ο νομικός πολιτισμός, στιγματίστηκε η επιστήμη μας καταντημένη σε πορνείο τουριστικής ευκαιρίας, η καραμέλα του όψιμου εθνικού συμφέροντος έγινε κλειδάριθμος για να σοδομηθούν κατά συρροή συγγράματα, θεσμοί, θυσίες. Η απάντηση όμως είναι η εργασία όχι η αποχή –και τι αποχή… μαϊμούδω!

Προτείνω να εργαζόμαστε κανονικά, με την ίδια ή περισσότερη ιερότητα, και το βραδάκι να εκκινά ο αγώνας. Παρέα με τους δικαστικούς υπαλλήλους να ανοίγουμε την εκκλησία της Θέμιδας, να ανοίγουν τα δικαστήρια για να ακούμε τους πολίτες, ολόφωτος ο Δικηγορικός Σύλλογος να στέλνει ως φάρος σήματα αλληλεγγύης, να τους εμψυχώνουμε, να τους συντονίζουμε. Περιφρουρώντας τις σμαλτωμένες αξίες που υπηρετήσαν εκεί νομομαθείς με βουνά κληροδοτήματα προς εμάς, να επιστρέψουμε στην κοινωνία, να μας ξαναδεχθούν οι πολίτες ως επιστήμονες, ανοίγοντας πρώτοι εμείς το βήμα και την αγκαλιά. Δεν ξέρω αν απέτυχαν οι αγαναχτισμένοι, πιστεύω όμως πως τίποτα δεν πάει χαμένο, αν βρίσκονταν μερικοί εθελόθυτοι νομικοί, ίσως να οπλιζόταν καλύτερα ο αγώνας τους. Εν τέλει αυτή θα ήταν η προσφορά μας, αυτό θα είχαμε αυτό θα συνεισφέραμε. Χωρούν κι οι φορτηγατζήδες, μέσα κι οι γιατροί, δίπλα οι ταξιτζήδες, παρόντες οι δάσκαλοι, πιο κει οι δικαστικοί, οι δημοτικοί υπάλληλοι παρέα μας, αγρότες συνταξιούχοι να δουν στο πλευρό τους αληθινούς νομικούς συμπαραστάτες. ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, το ποτάμι να φουσκώσει ανεπίστρεπτα.

Εφόσον μας μπρογκάρουν οι αριστεροί κήνσορες θέτοντας -τι άλλο- θέμα ηγεσίας, αφήστε θα τους πάρω προσωπικά από το χέρι μέχρι το 1ο Νεκροταφείο Ιδεολογιών να δουν με τα μάτια τους τον Οικογενειακό του Κομμουνισμού τάφο. Αν μας την πέσουν τίποτα δεξιά φασισταριά, δεν θα τους αφήσουμε ούτε μία ελπίδα, να νιώσουν πως στη Σανίδα του Καρνεάδου εκείνοι πρώτοι δεν θα έχουν θέση. Μπορούμε φίλοι. Κάτω τις εμφυλιοπολεμικές σημαίες που λίγα συμβολίζουν πια. Μπορούμε, και μπορούμε τώρα.

Με προσφορά, να συντονίσουμε τις ξοδεμένες δυνάμεις, να οργανώσουμε τους φορείς, να αφήσουμε το καιόμενο δένδρο του καθενός μας και να ριχτούμε όλοι μαζί να σώσουμε το φλεγόμενο δάσος. Αν χαίρονται τυχόν σήμερα οι συμβολαιογράφοι κι οι επιμελητές, ας εννοήσουν πως το μαργαριτάρι της δικαιοσύνης κρύβεται μέσα στο σκληρό στρείδι που λέγεται δικηγορία. Προσπαθούν να μας λιανίσουν, να λεηλατήσουν τον πλούτο του ηθικού, της γνώσης, και της ομόνοιας που έχουμε διότι, οι υπόλοιποι -και μιλώ ποσοτικά- συμβολαιογράφοι δικαστές συνταξιούχοι- δεν θα είναι παρά μια χαψιά σαν διασπάσουν εμάς, ο πυρήνας για δαύτα τα τέρατα θα είναι μισής ρουφηξιάς τροπολογία.

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει πλήρως, τα πράγματα βαδίζουν πλέον προς έναν απρόβλεπτο ζόφο, γρηγορείτε φίλοι! Ξεχάστε τις αποχές, πρωί δουλειά και βράδυ λαϊκή παρηγορία, και ενορχήστρωση, και προετοιμασίες : από κέντρα υποδοχής κατοίκων της πρωτεύουσας που θα αναζητούν ένα μερίδιο ήλιου, μέχρι ομιλίες και ίδρυση δικτυακών τόπων αρωγής. Από συντονισμένα κέντρα μεταναστών, μέχρι οργάνωση τοπικού ανταλλακτικού νομίσματος αν ποτέ χρειαστεί -μιας κι η γη μας τόσο ευλογημένη που είναι μπορεί να μας ζήσει με αυτάρκεια σε όλα τα αγαθά.

Από τώρα οργάνωση για τυχόν ελλείψεις σε φάρμακα, σε καύσιμα, σε ανταλλακτικά, σε άλευρα, σε γάλα και αλάτι. Συνάμα, να αναδειχθούν οι σοφότεροι, να προκόψουν νέες ιδέες, φρέσκος αέρας δημοκρατίας, μια διοίκηση των αρίστων για τούτη την ωραία πατρίδα.